Dün M.'in bir arkadaşı bizdeydi ve onlar oynarken, benim çalışmam gerekiyordu. Çocuk beni uzun uzun inceledi ve M.'in kulağına birşeyler fısıldadı. M. de benim dinlemediğimi düşünerek soruyu yüksek sesle cevapladı: "annem psikolog. yani mutsuz insanları mutlu etmeye çalışıyor"...
Mesleğimi böyle algıladığını bilmiyordum, sormamıştı ne yaptığımı daha önceden. Böyle kurgulamış demek ki.. Bu da bana izlediğim sevimli bir diziden (Tales of the City) bir alıntıyı hatırlattı: "my mother sells happiness". Biraz doğru sanki.. İnsanların mutsuzluklarından para kazanıyor ama öbür yandan, onları elimden geldiğince mutlu olabilmeye koşulluyorum.. Bir anlamda mutluluk satıcısıyım.
Peki sen - senin kelimelerinle - ne iş yapıyorsun?