Kırları karahindiba bürüdü, insan alıp başını gitmeden duramıyor ki.
Şöyle bir göğün altına sırtüstü uzanmışsın, bakışların bulutları kovalıyor. Kollarını dirsekten büküp başının altına yastık yapmışsın. Ağzında bir karahindiba çiçeği, etrafında da binlerce karahindiba çiçekleri, çıplak dizlerinin arka yüzünü hafif hafif kaşındıran yaprakları. Bir sessizlik, bir tek başınalık..
O kuru ağacın altındaki mezarda yatana imreneceksin neredeyse!
Dünyalar vardır, düşünemezsiniz;
Çiçekler gürültüyle açar;
Gürültüyle çıkar duman topraktan.
O.V.Kanık.