Takı

Maddiyatla işim olmadı benim pek.. Oysa kadınlar genelde sever pırıltılı ve özel takıları. Hediyeleri. Çeşitli taşları biriktirmeyi, bazen bir garanti olarak da görürler. Ben bilemedim bunları, ne anlarım, ne de merak ederim. Pek takmam da. Özellikle hediyeyse.. nedense sevmem ben hediye verilmesini bana.. 

(bu huyumu başka zaman deşelim..)

Hayatımda sadece iki hediye takıyı çok büyük bir keyifle taktım, biri ananeciğimin hediyesi nar şeklinde bir kolye ucu, diğeri de bu:

Hiçbir özelliği yok. Gümüş değil, değerli bir taş da değil. Sadece çok güzel, su mavisi ya da yeşili, minicik. Beni ne çekti bilmiyorum ama gördüğüm anda "senle ben, iyi geliriz birbirimize" dedim. İyi de geldik, 2 senedir falan, belki daha uzun. 

Her gün takmıyorum. Sadece bazı günler, çünkü bazı günler onun bana verdiği enerjiye ihtiyacım oluyor. O zaman çıkartıyorum kutusundan, takıyorum parmağıma, özlemiş de oluyorum hem.. O minicik değersiz taş, beni mutlu ediyor, tam ihtiyacım olduğu anda. Destek veriyor bana. Sen diyor, tek başına da yaparsın, başarırsın.. Tam böyle diyor. Ve ben yapıyorum.

Eşyanın verdiği destek, tuhaf..