Diyecek bir şey bulamadığında, susmayı bilmek.

Bazen tek kelime yeter. 

Ama ya insan o tek kelimeyi bulamazsa?

Virginia Woolf.

Bana çocukluğumu hatırlattı.

Ben de aynen onun gibiydim. Ağlanacak şeyleri içimde biriktirir, tutar, ser verip sır vermemeye çalışır, sonra hiç ağlanmayacak bir şeyde koyuverirdim kendimi sular seller gibi.. 

O da öyle yaptı dün. 

Bildiğim için, susmasını istemedim. Buna ağlanır mı demedim. Ağladı, boşalttı kendini.. Ne güzel duygudur o, sanki yağmur sonrası berraklaşan hava, mis gibi kokan toprak gibidir...