Hayalet Oğuz'u Tezer'in kitaplarından tanırsın. Can Yücel'den, Leylâ Erbil'in "Eski Sevgili"sinden de. Fakat ölümünden sonra Tezer'in onun için yazdıklarını ben ilk defa "Eski Bahçe - Eski Sevgi"nin son hikayesinde okudum. Enfes bir uğurlama yazısıydı. Bir insan bir başka insan tarafından daha iyi uğurlanamaz gibi geldi bana..
Ve. Diğer kitaplardan az çok tanıdığım bu adam, bana yetmedi.
Doğumumdan 4 sene önce ölmüş bir adamın, bana yetmemesi.....
Zaten hep öyle olmaz mı?
"Onun konukluğu bir kelebek gibiydi.."
Böyle yazmalı işte insan sevdiğinin ardından. Halbuki biz ağlamakla ve yasla ve sevdiğimiz birini her kaybedişimizde hatırladığımız kendi ölümlülüğümüzle meşguliyetimizde, bunu başaramıyoruz.. Ancak Tezer gibi ölümle içiçe, ölümle bu kadar umarsızca ve patavatsızca yaşamış bir kadın yazabilir böyle yazıları işte...
Tutunamayan değil, bilinçli olarak tutunmayan Hayalet Oğuz hakkında doymazcasına okuyorum bu sıra. Sadece o anda varolan insan demiş meselâ Ömer Uluç onun için.. Merakını cezbederse senin de; ben şuradan başladım, şuraya geçtim, şöyle devam ettim, şuraya doğru gittim, buraya saptım, daha da gidiyorum..
Tezer'in veda yazısını ise bu linkte okuyabilirsin.
