“Yaşlılıkta yalnızlıktan korkuyorsun ama yalnız kalmak için de elinden geleni yapıyorsun” dedi bir hışımla, zaten bu sıra tüm sözleri yırtan dişler gibi. Oysa ben korkuyorum dememiştim, “yaşlılıkta yalnızlık beni üzüyor” demiştim..
Beni dinlemiyor. Anlamak istemiyor. Ben de cevap vermek iatemiyorum artık.
20 senede bu noktaya nasıl geldik?
Bazı dostluklar, değişiyor..
