Çiğdemlerimizi diktik miiiii?

Önümüzdeki ay içinde çiğdem, nergis, lale ve sümbül soğanlarımızı sakladığımız kutulardan çıkartıp toprakla buluşturmamız gerekiyor. 

Çiğdemler dışındakileri ben saksılara dikiyorum, ister balkona ister cam önüne koy, Mart geldi mi filizleniverir, seni mutlu ederler. Çiçekleri iyice açıp solup kuruyana dek saksıya ellemezsin, sonra soğanları çıkartır, varsa yavruları ayırır, hepsini temizler, kurular, gazete kağıtlarına sarar, serin ve loş bir yerde bir ayakkabı kutusunda mesela, ertesi Ekim ayında yeniden dikene dek bekletirsin. İstersen saksısından hiç çıkartma, birkaç sene (benimkilerin bazıları 5. senelerinde şu an) aynı soğanlardan yeniden çıkarlar.

İlk çiğdem çıkar, bu utangaç güzele, onun vahşi doğasına ve sarı beyaz eflatun mor renklerine meftuuuuunum <3 Sonra nergisler, sümbüller, laleler ve hooop bahar geldi bile :) Kışı sen de benim gibi sevmiyorsan, baharı beklerken umudunu yeşil tutmak adına, haydi soğanları dikme zamanı!

Aslında elma böyle bir şeydir.

Tamamen organik elma gördüğünde içinden almak gelmeyebilir, çünkü süpermarket raflarındaki mükemmel görünümlü parlak elmalara hiç mi hiç benzemeyen "asıl elma", işte böyle bir şeydir:

Elma ağacımı hatırlar mısın bilmem, 2020'de kendi elimle diktim. Minicikti. Bu sene ilk defa elma verdi. 3 tanecik. Ahhh burada olsan da ikram edebilsem ya da şu bahsettiğim "tat paylaşımı" teknolojisi bir an önce hayatımıza girse.... Ah keşke...

O zaman diyebilirdim belki; "gökten 3 elma düşmüş, biri sana, biri bana, biri de bu masalı dinleyene"..

Göçmüş kediler bahçesi

Babam muhteşem bir başlığı olan, dolu dolu bir yazı yazmış (yine). Başlığı Göçmüş Kediler Bahçesi ve yazı burada, okumak istersen.. 

Bilmiyorum, doğru sorular sorabiliyor muyum kendime..... ve cevaplarını bir gün bulabilecek miyim....?

Günün tatlılığı

Böyle anılmak diyorum.... ne güzel <3

Küstüm Çiçeği

İşte küstüm çiçeği (mimosa pudica, diğer dillerdeki adı: utangaç çiçek):

Küstüm çiçeği kadınlar ve onun neye küstüğünü bir türlü çözemeyen erkekler ve yıllar boyu aynı konuların çevresinde tatlı tatlı didişen ama birbirlerine hiç küsmeyen çiftler için bugün....

Hamiş. Korkma yapraklar 3-4dk sonra yeniden açılıyor :) Ama mokunu çıkarmamak lazım tabii, üç beş kapandıktan sonra o yaprak ölüyor.... Hem dönüp durup aynı konuda tartışmanın, hem de küsmenin diyorum... ;)

Masumiyet müzesi - 2: Çocukluğun çadırları

Geçen gün karşıma çıktı:

Çocukken aynen buna benzer bir çadırım vardı. Ananem eski masa örtülerinden yapmıştı, terasa kurmuştu, tüm oyuncaklarımı (ki tümden kastım sadece bir plastik kutu ve denizden, doğadan topladıklarım, mandallar, bazen bozuk paralar..) alıp, saatlerce içinden çıkmazdım, yemeğimi bile çadırın içine istediğimi (ve ananemin de getirdiğini) hatırlıyorum. Çadırım çok basit ama benim için dünyadaki en muhteşem şeydi. Ufacık, güvenli, neşeli bir alandı...

Psikoterapilerde sık sık "güvenli alan" çalışması yaptırıyoruz.. Ben kendiminkini hep masmavi bir denize yürüyerek yavaş yavaş girdiğim bir an diye düşünüyordum ama bu fotoğraftan sonra, sanırım çadırımı "yeniden" hatırlamanın zamanı gelmiş... 

Peki senin var mıydı böyle bir çadırın, bir alanın?

İncelikler

Na. çok sık olmasa da ara sıra çocuklar nedeniyle görüştüğüm Türk bir komşu. İnce bir insan ve sanırım temiz kalpli de, çünkü ne zaman canım çiçek çekse ve almaya üşenmiş olsam, ondan bir buket çiçek ve yanında da pek hoş sözcükler geliyor.. 

Hayatta böyle ince insanların olması ve onların da güzel bir şey görünce seni hatırlaması çok hoş bir his değil mi..?

Vita e tempo.

Hayat; zamanını ne yaparak geçirdiğindir. Zamanın senin üzerinde ne yaptığı değil.

Vita e tempo: hayatın temposu

Tek başınalık X Yalnızlık

Sabah 6 ila 8 saatleri arasında, Marmara denizine bakan sıradan bir sahil kasabasındaki yalnızlık, bence dünyadaki en şiirsel yalnızlıklardan biri.. Tüm bu insanlar bu sabah bir buçuk saatlik bir sürede çıktı karşıma. Hiçbiri fark etmedi fotoğraflandıklarını ve sessiz bir günlükte arşivlendiklerini.. Her biri bir sanat eseri gibi insanlar bence, yalnızlıklarının keyfine doya doya varan.. 

Kendime not. Tek başınalığı aslında çok sevdiğin halde, her TR dönüşünde olduğu gibi, önümüzdeki günlerde yine çok yalnız hissedeceksin ya, bu yazıyı açıp açıp bak ve meselenin sadece bir bakış açısı meselesi olduğunu hatırla..

Gecenin tam içi

Saat gece 01.25.

Bu gece kafam bozuktu, evden kaçtım. İyi ki diyorum; zifiri karanlık ve kıvrımlı yollar, mezarlık servileri, gece denizine özgü nemli esinti var. Yoksa dönemeyebilirdim.

“Bir gece Elif çok ağladı, ne yaptıysam susmadı. Yorgundum. Öfke, o puslu günlerin en taşkın duygusuydu. O gece de önce karnımda bir alev topu tutuştu, yukarı tırmanıp boğazıma sarıldı. Öfkeydi beni ele geçiren. Tanıyordum onu. Dayanamayıp pat diye yatağa bıraktım Elif’i, kendi çocuğumu yatağına yatırır gibi değil, bir eşyayı koyar gibi, bir kâğıdı buruşturup çöpe atar gibi, ondan kurtulmak ister gibi. 

Kimsenin annesi olmadığım eski beni özlüyordum.”

Melisa Kesmez, Küçük Yuvarlak Taşlar, Nergis’in Hikâyesi.

Sensin işte. demiş.

Bunu yollamış bu sabah. 

“Hayatın bozmayı unuttuğu ya da ne yapsa bozamadığı insanlar vardı hâlâ. Dünya arkalarında yıkılırken onlar kurbağalar gibi nilüfer yapraklarından seke seke sakince uzaklaşıyorlardı enkazdan, toz duman bulaşmıyordu onlara.”

“Kalabalığın içinde, kalabalığa rağmen görüyorlardı sizi, yanınızdan geçip duran kör sağır güruha tezat, sizi görüyor, bir derdiniz var, hemen biliyorlardı. Beklenmedik iyilikleriyle insanın aklına “Karşılığında kesin bir şey isteyecekler” kuşkusunu düşürmüyorlardı. Olağan halleri buydu. Yaşıyorlardı bu hayatı. Yollarına çıkanı katıyorlardı yanlarına. Su gibi akıyorlardı tümseklerin arasından, çukurların içinden, yokuşlardan aşağı.”

“Görür görmez anlıyordun, senin inceliklerinin karşılığı var onlarda, yerlere saçılmıyordu onlara sunduğun tatlılıklar, ziyan olmuyor, ıskalanmıyordu, ki senin hiç alışık olduğun bir şey değildi bu. Ama işte o kısa çarpışmalarda bir şey oluyordu, dünya içinde dünyalar beliriyor, iki kişilik, üç kişilik adacıklar oluşuyordu anında ve sen birden, yeniden nefes almaya başlıyordun.” 

Küçük Yuvarlak Taşlar - Elif’in Hikâyesi - Melisa Kesmez.

*

Geçen hafta “oku, seversin” demiştim. “Hem kitabı, hem seni sevdim” yazmış. “Sen işte; böylesin” demiş en sonunda da..

Cevaben bunu yolladım ortamdaki duygusallığı dağıtmak için, huyum kurusun iltifatı alıp cebe koymada çok zorlanıyorum hâlâ.. Ama içim de burcu burcu olmadı değil ;)

Yaza 45. veda

20.45 suları

Kulağımda Mudanya, olduğum yer Ege, önüm deniz, üstüm gök. Gökle deniz ikisi de simsiyah, artık birbirinden ayrılmıyor. Saat geç.

Ve kadın kasabasındaki 45. yazı da geride bırakır. Ya da, kasaba 45. defa kadını kışa bırakır.

2023 yazı da böylece biter.. İlk defa, demin, “acaba seneye de gelebilecek miyim?” diye düşündüm nedense. 

Yaşlanıyorum..

Akmayanlar

Herakleitos “her şey akar” demiştir ama, hayatta akmayan, öylece duran şeyler de vardır:

Komşumuz Necdet abinin 50 senede hiç değişmeyen evi gibi.. İnsana huzur veren tam da bunlar işte..

(G)örülmez ağlar

Tam şu an. 

Avlanma yasağı bugün, 1 Eylül itibarıyle kalktı..