Kadın ve Reiner bir kahvenin bahçesinde. Gece. Serin. Reiner'in bir rüzgar ceketi var. Kadın ipek bir giysi içinde ve titriyor.
Kadın: Bana ceketini verir misin?
Reiner: Ben giymek istiyorum. (Tezer Özlü, Yaşamın Kıyısına Yolculuk).
*
Burada durdum çünkü rahatsız etti, Kadın'ı da etmiş ki yazmış işte, geçememiş.
Rahatsız oluşum; bir erkek olduğu için, adab-ı muaşeret üzerine, bir kadına ceketini vermesi gerektiği değil. Mesele; kadın sorduğu halde vermemesi.
... dedim en başta ama sonra, kendime yakalandım işte! Gece, kadın ve erkek için eşit derecede serinse, erkek kadına - sorduğu için bile olsa- ceketini vermek zorunda mıdır? Aynı durumda bir kadına sorabilir mi erkek, bana ceketini verir misin diye? Soramaz.. O zaman bence bir kadın da soramamalı ya da erkek de sorabilmeli.
Asla feminist olmadığımı (çünkü hümanist olduğumu) sağda solda söylerken, böyle bir tokat gibi birden....... yoksa inanmıyor muyum yahu ben eşitliğe?
"vermem abi, akıl etseydin ceket almayı.
ohhhh, canım cekoşum."
Meraklısına, alâkasız dipnot. Almanların yıllardır anlam veremediğim bir St. Martin hikâyesi (ve yortusu) vardır. Bu ermiş insan o kadar merhametli ve hümanist olarak bilinirmiş ki, karlı bir günde yerde bir dilenci görüyor, üstü çıplak, üşüyor. Hemen atından iniyor, kılıcıyla paltosunu ikiye kesiyor ve yarısını dilenciye giydiriyor.
Bu hikâyeyi bu güne dek anlamamıştım. Yarım palto vereceğine, iyilik yapacaksa adam gibi yapıp hepsini verseymiş, ya da uçakta da dedikleri gibi, kendine maske takması icab ediyorduysa o zaman ne bileyim paltoyu kendine iç gömleği dilenciye falan verseymiş diye düşünür durur, adamcağızı azizlik yerine meczuplukla suçlardım.
Oysa şimdi anlıyorum. Bir iyilik yaparken bile, insanı "sen benden güçsüzsün" konumunda bırakmamalı. Gururunu incitmemeli, insan olduğun için, benimle eşitsin, al paltonun yarısı, ya ikimiz de donarız, ya ikimiz de biraz ısınırız ama bu yolda beraberiz, ben sana üstten bakmıyorum demek...
Olabilir mi?
Kıssadan hisse; soğuk havalarda (K/E/D fark etmez), ceketsiz çıkma!
