Gelelim vitesi küçültmek kısmına…
Bu metaforu, çok sevdiğim bir blogdaşım olan E. Bey, geçen sene, zor dönemlerden geçerken nasıl davrandığını anlatmak için kullanmıştı. Kendi “vites küçültme” deneyimini anlatmış, benim de anladığımı ummuştu. Doğrusu bu ya, ben de anladığımı sanmıştım.
Anlamamışım.
O zaman vites küçültmek bana bir şeylerden vazgeçmeyi çağrıştırmıştı. Biraz umudu yitirmeyi, biraz artık inişe geçildiğini kabul etmeyi. Kısmen doğru; bir iniş var fakat bu başka çıkışlar olmayacağı anlamına gelmiyor. Aksine, vitesi küçültmek, aslında seyir halini yavaşlatarak, manzarayı daha iyi görmeyi, daha güvenli ama aynı zamanda daha içine girerek yaşamayı başarmak anlamına geliyor.
Artık anladığıma göre (ya da yine anladığımı sandığıma göre), uygulayabilirsem bu yazdıklarımı, daha da genişleyecek bu anlam sanki. Göreceğiz…
Bir zaman sonra belki 4. yazı da gelir, bilemeyiz..