Haftanın masalı okur yazar olmadığı halde köyün bir tür bilgesi olan dedesini küçümseyen ve "daha okuma yazma bilmeyen insanı başımıza bilge yaparsak, bu ülke tabii ki hiçbir yere gitmez" diye demeçler veren doktora öğrencimizin (! sanırım öğrencilikte son nokta olarak düşünülmüş) dedesindeki bilgeliği yeniden görmesi üzerineydi. Pek klasik.... İşte; dikkat edersek her varlık bir bilge, bir okul, bir eğitim..
Fakat haftanın görevi, benim de ara sıra yaptığım farklı bir meditasyon fikri olarak çok hoşuma gittiği için, buraya onu alıyorum:
Cansız bir öğretmen bul!
Bu etrafında eline geçen cansız bir nesne olsun. Eline kağıt ve kalemi al, nesneyi önüne koy ve ona sormak istediğin sorularını tek tek yaz, sonra da cevabı dinle...
Yani otur, sorularını bilinçli bir şekilde, farkındalıkla sor, kalbinden gelen cevabı da sessizce, sabırla duymaya çalış..... Bazen "asıl soru"muzu açıklıkla sormaktan çekinir, korkar ya da zaman bulamadığımızı iddia ederek geçiştiririz. Oturup buna kendimizi zorlarsak, bir taş parçasına bile sorsak, cevabını alacağız.... İçimizi dinlemeyi öğrenmek ve bunu ara sıra uygulamak gerekir....
Kimi buna dua der, kimi psikolojik terapi seansı, kimi yazmak, kimi yürümek, kimi örgü, kimi bahçe ya da hayvanlarla uğraşmak.. Cevaplayan hep aynı bilge halbuki....
