Bugün çoooook uzun yıllar sonra, bir muffin'in "tepesini" tek başıma, kendim yiyebildim. Muffin-top bilirsin, bir muffin'in en kıymetli yeridir ve ben nedense yıllardır bu "kıymetlim"le başbaşa kalamamıştım.
Hakikaten ne güzeldi yahu.. Bir sürü vişne, yumuşacık, serin serin...
Anne olalı bana çok tuhaf bir şey oldu, eskiler buna "boğazımdan geçmiyor" derlerdi, çok saçma bulur, dalga geçerdim ama resmen doğruymuş. Çocukların sevdiği birşeyi sırf kendim için alıp yiyemiyorum.. Haydi bu belki bildiğin bir duygudur da.. peki tavşanlar seviyor diye maydonoz ve ahududu yiyememek, köpek seviyor diye camembert peynir yiyememek?
Psikolojik yeme bozukluğuna doğru gidiyoruz bakalım......... hayırlısı.
Muffin'i nasıl yedin dersen, çocuklar bugün ev dışındalar ve sabah alınan muffin yarına kaskatı olur, tazecikken değerlendirmek lazım geldi :P Hem benim dışımda kimsenin varolduğunu bilmediği bir muffin, gerçekte varolmuş sayılır mı? ;))