Bugün terapistime bazı travmaları anlatırken, çok sevdiğim herkesin ya ölmesi ya da aslında aynı şey gibi geliyor bana ama beni terk edip gitmesi mevzuuna gelince, biraz da derine dalınca ve kimseye anlatmadığım bazı şeyleri anlatabilince, adamcağız oflayıp poflayıp seansın sonunda da bana “bunları benimle paylaştığın için teşekkür ederim” dedi! Ben de “valla ne işe yarayacak tam bilmiyorum” dedikten sonra, “ama bana anlatabilecek güvenli ortamı verdiğin için ben teşekkür ederim” dedim! Biraz sanki profesyonel bir an değildi bu, ama insanîydi…..
Bir de aklımda şu dönüp durdu: “Eğer yalnızlığı çok seversek, bir gün o da çekip gider mi?” diyor ya Oğuz Atay…… Biraz ironi işte, trajedilerin ortasında..
Fakat ara sıra şunu düşünüyorum: Bu adamcağıza da bağlanırsam, yaşı başı da hayli var, terapinin ortasında ölüp gider mi..