(Ya da Marcus). Siz Avusturyalılar iyi elektonik müzik yapıyorsunuz. Sen oldun 49, ben oldum 45, hâlâ dinletiyorsun, hâlâ dinliyorum.
Bir sorum olacak; hani bir an gelir ve o âna dek (herkes gibi senin de) ortamlardaki en iyi müzik zevkine sahip olan kişi olduğun idefixin yerle bir olur ve kendini çağın gerisinde, gençlerin müziğini anlamaz halde buluverirsin ya. İşte o an, yaşlandığını anladığın andır. Anlayamazsan bunu, müzik yıldan yıla kötüye gidiyor der, eskilerle birlikte günden güne eskirsin ;)
Soracağım şu ki; işte o an diyorum, önüne geçilebilir bir durum mudur yoksa kulak yaşlılığına bağlı olarak, biyolojik bir kaçınılmaz son mudur? İkincisi geçerliyse, yapılacak bir şey yok (müzisyensen, belki elâleme madara olacağın o son albümü yapmamayı başarırsın) ama ilki geçerliyse, hâlâ umut var demektir.
Ne düşünüyorsun bu konuda, Parov?