Güzel günler göreceğiz.. diye bekleye bekleye ölüp gitmek. İçimi acıtıyor. Nâzım herşeye rağmen mutlu, umutlu, neşeli bir adam olmayı nasıl becerebildi acaba?
Bugün Cuma. Uzun zamandan sonra dua ettim. Küsmüştüm sanırım…. Belki barışma zamanıdır.
Birşey dilemedim, biraz minnet dile getirdim, biraz tevekkül hissettim. Umut duyacak gibi oldum ama önceki dönemleri düşünüp vazgeçtim. Buna takıldım biraz, neden korkuyorum ve ben neden böyleyim acaba diye hüzünlendim. Sonra da gün başladı işte.
Öyle..
