Hayırlı Cumalar

Yıllardır bu bloğu yazıyorum, bir defa bile sana "hayırlı Cumalar kardeşim" dememişim. Ayıp.

Dün ilk defa öfkemin iyi bir işe yaradığını fark ettim, çünkü normalde kendisinden nefret ediyorum. Bir aydır sürekli ertelenen doktor randevusunu yine ertelemeye kalktılar ve ben kendimi kontrol edemedim. Siz bu süreç nasıl büyük bir stres kaynağı benim için biliyor musunuz diye bir başladım.. Sinirlendikçe Almancam bozuldu, Almancam bozuldukça sinirlendim ama açıkcası ilk defa susmadım, hakim kültür karşısında azınlık olarak baş eğmedim, hatta "bana yakışmaz" bile demedim, saydım da saydım, köprüler de yıkılırsa yıkılsındı artık o noktaya geldim.

Sustuğumda karşımdaki kadın, "o zaman eski saatten 45 dakika sonrasına yazıyorum peki" dedi! Hani hastaydı doktor demedim, iki saniye önce o abuksubuklayan ben değilmişim gibi, saçımın perçemini şöyle bir düzeltip, "peki o zaman teşekkür ediyorum, Pazartesi günü görüşmek üzere, iyi haftasonları" dedim ve telefonu sakince kapatıp yerine koydum.

Neydi şimdi bu.... Bilmiyorum. Ama şunu hissettim, öfkemden nefret ediyorum ya, bazen de sevebilirim demek ki. bazen öfkelenmek, baş kaldırmak, yakıp yıkmak gerekiyor demek ki.. Peygamber sabrı Peygambere, sen sadece basit bir insansın, demek ki.....

Hayırlı Cumalar arkadaşım. 

İnşallah tüm bunların sonunda hayırlı haberler alır, bu stres ötesi dönemi hayırlı şekilde geride bırakırız... Sen de beklemedeysen, belirsizlikteysen, sen de bir avazda kurtul iyi haberlerle inşallah.. Amin.