İçinden tek başına geçmeyi özlediğim sokaklardan geçiyorum birkaç gündür. Hepsi de maviye açılan, kıvrımlı, süt süt ot kokan toprak sokaklar.. Daha düne dek isimlerini benim koyduğum, söz gelimi “Okaliptusun sağından dönülen” ya da kaç sene öncesinde önüme çıkıveren bir sürpriz sonrası “kaplumbağa sokağı” olan, “kıvrımlı cadde”nin ikinci sağından girilen, “çıkmaz gibi görünüp çıkan sokak” adını verdiğim ve başkalarınca da böyle kabul edilmiş, bahsi geçince hemen anlaşılmış olan bu sokaklara, bu sene isim olarak ruhsuz ruhsuz rakamlar verilmiş.
Al işte bir tanesi. Bu güzelliğe hiç olmuş mu bu rakam?
Yapacak bir şey yok. Hayat benim dışımda, beni dışında bırakarak ilerliyor.. Bunca yürümelerimin nedeni belki de onu yakalamaya çalışmak?