Bir süredir limonîyim.. Hayat bana limon verdi, limon verdi, limon verdi ve ben bunca limonla ne yapacağımı bilemedim, limonlara baka baka, limonî bir ruh haline girdim..
Halbuki, hayat sana limon verdiğinde, limonata yapılabilir, daha ileri gidip limonçello yapılabilir, işi sonuna kadar götürüp limonlu cheesecake yapılabilir.. ama ben yapamıyorum..
Meğerse tükenmişim.
Kadın ve Reiner bir kahvenin bahçesinde. Gece. Serin. Reiner'in bir rüzgar ceketi var. Kadın ipek bir giysi içinde ve titriyor.
Kadın: Bana ceketini verir misin?
Reiner: Ben giymek istiyorum. (Tezer Özlü, Yaşamın Kıyısına Yolculuk).
*
Burada durdum çünkü rahatsız etti, Kadın'ı da etmiş ki yazmış işte, geçememiş.
Rahatsız oluşum; bir erkek olduğu için, adab-ı muaşeret üzerine, bir kadına ceketini vermesi gerektiği değil. Mesele; kadın sorduğu halde vermemesi.
... dedim en başta ama sonra, kendime yakalandım işte! Gece, kadın ve erkek için eşit derecede serinse, erkek kadına - sorduğu için bile olsa- ceketini vermek zorunda mıdır? Aynı durumda bir kadına sorabilir mi erkek, bana ceketini verir misin diye? Soramaz.. O zaman bence bir kadın da soramamalı ya da erkek de sorabilmeli.
Asla feminist olmadığımı (çünkü hümanist olduğumu) sağda solda söylerken, böyle bir tokat gibi birden....... yoksa inanmıyor muyum yahu ben eşitliğe?
(..) Ali öfkelendikçe, annesini en çok kızdıracak şeyleri yapıyor. Örneğin, ancak, kavruk ve çelimsiz bedeniyle Ali’nin sığabildiği merdiven altındaki boşluğa saklanıp, “İstiklâl Marşı”nı, Arapça sözlerle okumaya başlıyor. Ali’ye erişemeyen anne, çıldırmış bir halde, tavan süpürgeleriyle merdiven altını dürterek Ali’yi çıkarmaya çalışıyor. Ali, artık birkaç saatinin orada geçeceğinden emin olarak intikamının keyfini sürmeye çalışırken, “Elbet çişin gelir senin”, diyor annesi. “Elimden kurtulduğunu sanma!”
Annesi daha bunu dediği anda Ali’nin çişi geliyor.
Yaşamadık mı? Hepimiz. 🤭
*M. Mungan - Gece Elbisesi, 1995-1999.
Dün bir şeyler okudum. Aklım karıştı. Burnumun tam ucu sızladı. Boğazıma bir yumru takıldı. Üzüldüm. Gece uyuyamadım, sabaha karşı tam dalıyorken (körolası) çöpçüler, yolları (ve aşkları) süpürmeye kalktılar, uyandım. Bir daha uyumadım..
Şimdi düşünüyorum da, önce aldanmışlık hissi, sonra öfke bırakabilirdi okuduklarım. Oysa ben sadece üzüldüm, sonra uzun uzun düşündüm, olsun dedim, mutlu olacaksa, böyle olsun....
Sevgi böyle bir şey demek ki. Egondan sıyrılmak, anlamaya çalışmak yerine kabul etmek. Kişisel almamak. Kendi dışındaki noktalardan da bakabilmek. Kendini ayırabilmek, üzülsen de, yaşamın senin dışında akmasına, yolunu bulmasına izin vermek..
Bunu düşünerek biraz yürüyeyim dedim, açılırım belki. Ve kaldırımda karşıma bu çıktı:
Ucu kırık bir mavi kalp.. Burnum sızladı yine, gözlerim buğulandı. Öyle olsun, dedim... Öyle olsun..
Miroslav Tadic'le uyuyup Miroslav Tadic'le uyanmadığım bir zaman dilimi de vardı tabii :)
Paco de Lucia benim klasik gitara merak salmama neden olan sanatçıdır. Şöyle söyleyeyim, akranlarımın Tarkıaaaağn diye çığrıştığı 90'lı yılların tam ortalarında, ben klasik gitar öğrenmeye çabalar, Ege kıyılarının bol sahil ateşli yazlarında "e ama sen ne biçim gitar çalıyorsun, akor bassana"larla, "Akdeniiiiğz akşamlarıııı, bir başkaaaağ oluyooor"larla mücadele ederdim... Bunca mücadele, kan ter ve gözyaşına rağmen, ikinci bir Paco olamadım tabii ama iyi bir klasik / etnikcaz gitar dinleyicisi oldum ve o yıllar beni bugünlere, Miroslav obsesyonuma dek getirdi :)
Bugün Paco'nun 10. ölüm yıldönümü. Paco flamenko gitarı, klasik ve cazla buluşturan, flamenkoya melez evlatlar kazandıran ilk gitaristtir..
Şuraya bırakayım. Sen de güzel bir kahve yap kendine, hava güzelse camı ardına dek aç, temiz havayı içine çeke çeke dinle.... Ölmeyeydi iyiydi ama hayat ölümle anlamlanıyor diyorlar.
Bence saçmalık.
İnsanoğlu kendini çalışmaya öyle fazla kaptırdı ki, güneşin doğuşunu, ağaçları, doğayı ve kendini gözden kaçırdı diyorsun ya. Haklısın. Tek sorun, sen ve ben çalışmazsak, parayı kim kazanacak sorunu değil de şu: çalışmak ve üretmek de bir ihtiyaç ve bir psikolojik doyum insan için. Hatta bazıları için bir "anlam". İnsan hayat boyu doğayı izlemek ve düşünmek, yürümek, sanat ve edebiyatla geçiremez ki günlerini, eninde sonunda, yahu ben karşılığında ne veriyorum demez mi insan?
Demez mi yoksa?
Keşke tartışabilseydik bunu seninle.
Foto: Altın yumurtlayan tavuk buldum :)
Anneliğimde hep şefkatli, koruyucu, davranışıyla örnek olmaya çabaladım. Hep.
Oysa evet, bir insanı "iyi, mükemmel ya da faydalı" olduğu için sevmiyoruz ki...
Bunu biliyorum ama hep unutuyorum, demek ki gerçekten bilmiyorum, anlamamışım bu güne dek....
Bu yazıya ve sahibine, bana bu basit ama önemli gerçeği yeniden hatırlattığı için, teşekkürler.
Foto: Anneliğin ilk günü, o andan öncesi sanki havsalamdan yokolmuş gibi, oysa kocaman ve çok dolu dolu geçmiş bir ömür daha vardı...
Geçen yılın filmi. Ben tabii daha dün izledim. Sağır sultan durumları.
Güldürdü baya. Günümüz sıradanlıklarının traji komedyası: Influencerlar, mankenler, yer mayını imalatıyla zengin olan bir çift, rus oligark, marxist kaptan, tuvalet temizleyen kadın, ölemeyen eşek.. Birbirinden apayrı hayatların çakışmasındaki saçmalıklar, vasıfsız günümüz insanının alıştığı ortamın dışında kaldığında yaşadığı aptallıkları, kısacası birbirini anlamamak üzerine inatla sürdürülen tiradların komedisi. Evet film küçük ayrıntılarla oldukça iyi güldürüyor..
İzle bence, fena film değil. Gülersin..
Finaldeki şarkı bir süredir FM4'de sabahları sürekli çalan ve benim de dinlemekten çok zevk aldığım, tam bir kulak solucanı. Kafamda dönüp duruyor dünden beri. Ekleyeyim de sana da bulaşsın:
Aşk gibi bir "şey"ler:
Makedonsko devojče'nin girişi.....
.. belki de, yaşama devam etmek için insanın kendi kendisine cesaret verme yoludur.
Cesare Pavese, Yalnız kadınlar arasında.
Dün kendime mektup yazarken şunu düşündüm; mektup yazma işleminde, işin büyüsü biraz da sanki elyazısından ve elle yazmaktan geliyor. Dijital çağda, günden güne kaybettiğimiz bir yetimiz..
Bakalım düzenli mektup yazmak, zamanla o mektupları özenli bir el yazısıyla ve yavaş yavaş yazmak anlamına da gelecek mi? Göreceğiz……
Çok meraklıyım tahta işine. Ama ufak tefek, yarının çöpü tabir edilen süs eşyalarına ve biblolara değil, masif tahta işlere. Yani mobilya marangozluğuna.
Kocaman tahta bir masa yapabilmeyi isterdim meselâ. Dostları toplayıp bir yaz akşamı, o güzel Ağustos gecesinde, bir zeytin ağacının altına kurup alfresco sofrayı, güleryüzlü ve misafirperver sakîsi olacağım, masif bir tahta masa. Üzeri izler ve hatıralarla dolu.
Ya da bir çardak. Üzerine mor salkımların ya da asmanın sarılacağı. Altına bir divan, eski usûl. Yanına ufak bir sehpa, kitaplar ve bir sürahi naneli limonata!
Bir gün gerçek olacak bu hayâlim biliyorum ama o zamana dek, şu tatlışlarla haşır neşir olup, yarının çöpü türü minyatür işlere çırak olmalı.. Hiç yoktan iyidir.
Bugünlerde artık hiç yazmamakla, sadece ve sürekli yazmak arasında gidip gelen bir ruh hâlim var. Bunun ilacı, mektup yazmak. En doğrusu da, kendine.
Zambra'nın "Serbest Kürsü"sü içinde, mektup yazmak "yazıbilimsel ototerapi" olarak belirtilmiş; yani yazmak, aslında kendine terapi yapmaktır denmiş.
Bu sıra tamamen kendi içime kapanmak ihtiyacındayım gibi geliyor, ıssız bir adaya tek başıma, birkaç iyi kitapla gitmek ve iyi hissetmeden dönmemek. Bunu söyleyince, “tam tersine, daha da fazla insanların arasında olmalısın, onların seni ısıtmalarına izin vermelisin” diyen bir karşı-içses de duyuyorum, çünkü bazen de çok yalnızmışım, çok kaybolmuşum gibi hissediyorum..
Doğrusu nedir bilmiyorum ama bugün bir mektup yazacağım sanırım…. Kesin kendime, belki bir tane de sana.
Meraklısına: Doğrusu bu ya, ne Piedro ırmağı kıyısıydı bu, ne de ben oturdum, ağladım. Ama Würm dereciği kıyısında oturmak ve evet, birkaç gözyaşı dökmek de, doğrusu çok iyi geldi..
İçim çok sıkılıyor bugün. Neyse, birkaç fikir alalım bakalım bileninden.. O zamana dek çiçeklerden, müzikten, okuduklarımdan bahsederek, erteleyeyim endişelerimi, korkularımı, içimdeki kapkaranlık kuyuları.. Her zamanki gibi. Başka yolu da yok zaten…….
Foto: Zambra’nın en eğlenceli ve okuru düşünmeye teşvik edici kitabı diyebileceğim “Soru Kitapçığı”ndan. Tekniğini düpedüz kıskandım ben bu kitabın! Artık yeni bir şey yapılamaz sandığımız anlarda, insanı şaşırtan işler çıkınca, işte buna dehâ diyoruz sanırım..
90’lı yıllarda, Şili’de ve Türkiye’de büyümekle cebelleşmek; amma da aynıymış..
Geçen gün bahçemdeki ilk çiğdem tomurcuğunu görünce içim çiçeklenmişti ama dün akşam babam çok güzel bir hikaye anlatınca, bugünü yeniden çiğdeme ayırmaya karar verdim.
Bu yazımı sevgili Makbule Öğretmenimize adıyorum çünkü… iyi ki var işte!
Anadolu’da bir gelenek varmış. Yılın ilk çiğdemleri kar altından çıkmaya başlar başlamaz, köyün tüm çocukları bir araya gelir, çiğdemleri toplar, minik buketler yapar ve köyü kapı kapı dolaşırlarmış.
“Çiğdem çiğdem çiçecik, emmim oğlu göçecik, yağ verenin oğlu olsun, bulgur verenin kızı” diye bir mâni söyler ve her evden çeşitli erzak toplar, köy ortasında kocaman bir kazan içinde kocaman bir pilav yaparlarmış ve birlikte baharın gelişini şenliklerle kutlarlarmış.
Bir sene bir köyde denk gelmeyi hem ne çok isterdim….!
Foto. Geçen yıllardan, daha böyle buketlere zaman var ama işte sabırsızlandım ;)
Amanin...! O da nesi?! Bahçemin en vahşi, en çakıllı, en unutulmuş köşesinde, aklımı alan bir sürpriz, tam şu anda!
2024'ün ilk çiğdemi göründü!
Kara gözüktüüüüüüüüüüüüü :))
Ya da benim için daha doğru tabirle: deniz gözüktüüüüüüü <3
Türk edebiyatının mihenktaşı bir çok kadın yazar varken ve ben hepsine ayrı tonlarda hayranlık beslerken, yine de tutup en çok seni sevmem, elbette kendimi en çok sana yakın hissetmem, nedendir bilir misin? İkimizde de aynı "Ayşecik, Şeytançekici"liği görmemden.....
O; oyun oynamayı herşeyden çok seven, duygusal, başı belaya girse de sevimliliğiyle, son dakikada olan biten her şeyi tatlıya bağlayan kız çocuğunu yani... Kimse kızamaz, kırılamaz Ayşecik'e.
Tezer, Leylâ ya da Mine; onları da türlü nedenlerle kendime çok yakın hissetsem de, sen bir başkasın işte, tam bu nedenle.... Sana hiç kızamam, yazdıklarına hiç bir kusur bulamam ben.
Tezer'in şehre yığılmış köylü nefretine, Leylâ'nın herkesi eğitme sevdasına, Mine'nin geniş alan dağınıklığına laf edebilirim ama sende herşey dengeli, herşey tam olması gerektiği yerde gibi gelmiştir bana, hep. Tam olması gerektiği kadar cilve, tam olması gereken yerde sınırlar, tam olması gerektiği kadar soğukluk / sıcaklık farkı ve çalışmanın yalnızca bir adım ötesindeki kıvrak zekâ.. Kendini asla kullandırtmaman ama kimseyi de kullanmaman. Ve merâkın, yaşama duyduğun çocuksu merak.
Yine de şunu öğrenmek isterdim senden; neden Turgut'u seçtin? :)) Evet Turgut da fena değildir, bir şairin olabileceği kadar duygulu, net ve oyuncudur ama Turgut, renksizdir yahu.. Bilirsin Turgut'u, şaşırtmaz insanı, olduğu gibidir.. Acaba şunu mu demek istedin; aslolan güvenli bir zemini olması mı insanın, o zeminde ne kadar dans edersen et, zıpla hopla istersen ters takla at, asla kayıp düşmeyeceğine duyduğun güven midir? O güven midir, tüm o dansları ettiren insana, ha sevgili Tomris, ne dersin?
* Sorduğum soruların cevabını 2 sene önceden vermek gibi huylarım da vardır. Bak burada.
Meslekteki yirmi yıl bana şunu öğretti:
"Psikolojik sağaltım; insanların, olan, biten ve söylenenleri kişisel almamalarını sağlayabilmek için yaratılmış yöntemler topluluğudur."
Kişisel almamak. Maruz kalınan tepki ve davranışın, senin dışında başka nedenleri olabileceğini de düşünebilmek. Hissedilen olumsuz duyguların fizyolojik olarak en fazla 45 saniye sürdüğünü ama bunu saatlerce, günlerce ve hattâ bazen yıllarca uzatanın, insanın kendisi olduğunu bilmek ve duyguları değilse de, davranışları yönetebilmek..
Meraklıma: Doğum günü hediyesi arıyorsan ;)
"Anlaman gereken ilk şey, anlamadığındır" dedin ve haklısın. Bu samimiyetimiz üzerine, sana özel bir sorum olacak; çünkü şunu anlar gibi olup olup, aslında hiç anlamıyorum:
İnanç, adı üzerinde, kanıtlanamayan, nesnel ve ölçülebilir olmayan, kişinin içinden gelen bir duygu ve davranış. Bu tamam. Tanrı'ya varlığını kanıtlamak suretiyle inanamayacağımız bir gerçek. Onu hissettiğimiz, ona inanmaya ihtiyaç duyduğumuz için inanırız, ya da inanmayız.
Diyorsun ya sevgili Søren; "İnanç duygusunu harekete geçiren, her zaman, "görünmez" imgelerdir" Buraya kadar tamam. İkinci önerme ise: "Tanrı görünür ya da nesnel olsaydı, ona kimse inanmazdı." Orada işte, takılıyorum.
Nesneler dünyasında varolmadığı için mi vardır, Tanrı?
Bundan mıdır Tanrı'nın varlığını bizden bunca gizlemesi? Gizlendiği kadar gizemlenir ve gizemlendiği kadar da var mı olur yani?
Şunu mu diyorsun sevgili Søren: kimse kendi memleketinde peygamber olmaz? Açıkça görünene kimse inanmaz, inanmak için bilinmeyen, yeni bir şeye ihtiyacımız vardır. Dolayısıyla Tanrı'yı anlamaya çalıştıkça, ona olan inancımızı yitiririz. İnanmak, aslında bilmek istememektir....
Biraz aşk gibi de değil mi; ulaşılamadığı ölçüde inanılan? Ulaşıldığında ise anlamını ve varlığını yitirdiğimiz? Regine'ye duydukların ve ondan kaçışların gibi...?
Dün Zambra'nın dünyanın bambaşka bir köşesindeki, Meksika'daki depremden sonra yazdıklarını okudum; "bir şeyler yapmalıyız diye yollara çıktık ama sanki hiçbir şey yapamamışız gibi hissettik" diyordu.
Geçen sene bugün; yaklaşık 55.000 kişi öldü, bunun iki üç katı insan da sakatlandı, yaralandı ya da kayıp.
Hepimiz imkânlarımız ölçüsünde elimizden geleni yapmaya çalıştık; kimimiz o güne dek doktorken o günden sonra tır şöförü oldu, kimimiz öğretmenken güvenli banka hesabı, kimimiz bankacıyken terzi, kimimiz müzisyen elleriyle taş taşıdı, kimimiz aşçı oldu, masalcı teyze oldu, köpeğe dokunamayan Şafi kardeş sokak köpeklerini besledi, o güne dek hiçbir şey olan insanlar, o gün çok şey hattâ her şey oldu... Ama hepimizin boğazında aynı düğüm kaldı: sanki hiçbir şey yapamamışız hissi....
Oysa asıl yapması gereken ve gücü de yetenler, hiçbir şey yapmadı, konuştu durdu. Politika yaptı, kendine statü yaptı, ünlü oldu, layk aldı.... Sonra da unuttu gitti. Her şeyi unuttukları, unutturdukları gibi..
Yaptıklarımız yeterli miydi, bilmiyorum. Yapılanlar yeterli olur mu hiç, onu da bilmiyorum. Ama sanırım Zambra haklı; yaptıklarımızın yeterli olmadığını hissedebilmek bile, birşey yaptığımızın kanıtı..
Gaip'te ailecek İstanbul'dan İzmir Karaburun'a neden Eceabat üzerinden gittiğinizi bir ben mi anlayamadım, yoksa sen, sevgili araştırmacı yazar, hiç haritaya bakmaz mısın yahu?
Okur cahilliğine verip, Çanakkale civarında bir başka Karaburun daha olabilir mi diye baksam da (çünkü Karadeniz'de var); yok! Neden sağ elinle sol kulağını, kolunu kafanın üzerinden aşırıp da tutmayı tercih ettin acaba diye düşündüm, bulamadım. Bursa'ya uğramamak için özel bir kinin olabilir mi dedim, yok sanmam, ne yapmış olabilir ki Bursa sana? Bana bile bir şey yapamadı.. Stresle ve hızla Karaburun'a kaçan ailenin "geze geze Gelibolu'dan gidelim" demiş olabileceğini de sanmıyorum. Neyse, kısacası; bunu çözemedim.
*
Ama genel anlamda, deneyselliğini seviyorum, sevgili Mahir. Her yazdığında yeni bir şeyler denemeni, kendini hep yenilemeni seviyorum. Mizahınıysa, çok seviyorum. O nedenle, tamamdır, istiyorsan, benim küçük kasabam Karaburun'a (benim olduğu için, ekstra alınganlık ve huysuzluk yaptığımı elbette bilerek) Çanakkale üzerinden gidebilirsin... Sorun yok. Hem ayrıca; neden olmasın?
Nasılsa tüm yollar......insanın kendi kentine çıkmaz mı?
Bir dahaki sefere kahramanlarını Çanakkale üzerinden Karaburun'a getirmeye kalkarsan, bari bize de uğrat da bir yorgunluk çayı içirelim kamelyada şu manzaraya karşı........
Yalan mı?
Şu şarkıyla az mı zıplamadık?
Bugün dünyanın haline baktıkça artık o günler imkânsız gibi geliyor.....
Ama belki de sadece bir bakış açısıdır. Bir dönemdir işte, gelip geçecek...
Ya da yaşlanıyoruz, yaşlandıkça da hüznümüz artıyor. Durgunlaşıyoruz, buruklaşıyoruz, kekremsi bir duygusallık geliyor, yapışıyor yakamıza.. Ne varsa eskilerde var, diyoruz......
Eski: Biziz.
Aynı yaşlarda ve komşu olmak, o yaşta dost olmaya yeterli olduğu için, sürekli birlikteler. Tipik bir İlkokul çağı oğlan çocuğu dostluğu yaşıyorlar; birlikte salonun ortasına kurdukları çadırlarda safarilere, ard arda dizilmiş sandalye treniyle hayâli seyahatlere çıkıyor, evler arası kurdukları telgraf telinde birbirlerine gizli şifreler gönderiyor, mektuplar yazıp uçak gibi katlayıp camdan cama yolluyorlar. Karton kutular, kağıtlar, özellikle de seloteyp en büyük hazineleri..
Dostluklarıyla varoluyorlar. Hem ne varolmak.....
Peki o sırada kız çocuklar ne yapıyor? Sakin, kendi köşelerinde, birkaç bebek, ev eşyası ya da boya kalemleri, öğretmencilik, doktorculuk gibi yine hep "onarıcılık, iyi edicilik" temalı oyunlarla ve kitapların dünyası, oyun hamurlarından yaratılanlar ve hayâl güçlerinin sınırları ölçüsünde uzanabildikleri anlam arayışlarıyla mı meşgûller acaba?
Yoksa şöyle mi; ne tam oğlan çocuğu gibi, ne de tam kız çocuğu gibi, iki dünyanın içiçe geçmiş güzelliğinde mi büyüyor artık çocuklar? Kalıplara itilmiyor, sınırlar içine hapsedilemiyor, özgürce var olabiliyorlar mı? Siyah ya da beyaz olmak yerine, rengârenk olabiliyor mu artık çocuklar...?
Daha bütünsel bir kişiliği yapılandırıyor ve ileride yaşayacakları cinsiyetsiz ve daha eşit bir dünyayı mı tasarlıyorlar?
Acaba?
Henri Michaux, bir dostuna şöyle demiş: "İki bin okuyucum var. Şimdi bunu yirmi bine çıkarmaya çalışıyorlar. Ne gereği var?"
Bu bloğun çok okuyucusu yok. Açarken de olmasın istemiştim; gerçekten ilgilenenler okusun hattâ kimse okumasın, ben kendim okuyayım, biriktireyim. Fakat itiraf edeyim, ara sıra, kendimi paralel hissettiğim bir iki kişinin okumasını istediğim oluyor. Diğer bloglarımı değil. Bunu. Kendimi en yakın hissettiğim burayı..
Sanki okumasını çok istediğim o bir iki kişi okuyor gibi geldi geçen gün, kalbim falan çarptı; Belinski'nin önünde tir tir titreyen genç Dostoyevski heyecanıyla... (Tamam biraz narsist bir abartma oldu, kabul ediyorum.. Ama anla işte, heyecanlandım. Okurunu bulmuş bir Atay misali heyecanlandım.. Gittikçe batıyorsun, sus bari.)
Yani ezcümle; hakikaten 20.000'lerin önemi yok, doğru bir iki kişi okuyorsa seni, yetiyor; yazmaya devam edebilmek için..... iyi ki varsın sevgili okur.
(insan tekbaşına yazmamalı. aklını oynatması işten bile değildir.)
Kavuniçi ve pembenin her tonuyla doğan güneş, yarım saat sonra kayboldu ve yerini dünkü lodosun getirdiği şakır şakır yağmura bıraktı. Tüm bunlar bir saat içerisinde olup bitti. Şu an sakin, durgun, nefis bir hava var. Belki birazdan yine inceden başlar yağmur ama şu an muhteşem bir sakinlik, sessizlik var.
Kimse ağlamıyor. Kimse acı içinde kıvranmıyor. Kimse mutsuz değil şu an.
Bu ânı idrak edebilmem, önceki günlerin sıkıntısı sayesinde. Karşıtı yaşanmadan, hiçbir kavram anlaşılamaz.....
Bu ânı idrak edebilmem, bir sonraki ânın, iyi kötü, nasıl olacağını kestirememekten.
Bilmemenin, bilmek istememenin huzuru.
Alâkasız Foto: Haydar Ergülen'in ismiyle ve mahlaslarıyla (Lina meselâ..) yazdığı Şiir Atı dergisini hatırlar mısın, bilmem.. Birkaç nüshası var bende hâlâ.. Eski kitaplara ve eski insanlara düşkünlüğüm var, bilirsin. Biraz karıştırayım dedim, sayfalar elimde kalacak gibi oldu, çekindim, yerine koydum. Halbuki, eski kitaplar ve eski insanlar, dokunulmak, açılıp okunmak ister. Bunu bekler. Anlatmak ister.....