Beni en çok rahatlatan, huzur veren kitaplardan biridir Hermann Hesse'nin Ağaçlar'ı..
Kitapta bir bölüm vardır ki, Almanya'nın kışını yaşamaya başlayalıberi daha da iyi anlar ve sever oldum: Kış Kayını. Geniş açık alanlarda, tek başına yaşayan, uzun boylu, yapılı ve güçlü ağaçlardandır kayın. Yazın çok dikkat çekmeyen bu gümrah ağaç, kış geldiğinde ve her yeri kar kapladığında özellikle dikkat çekici, hayran olunulası bir hâl alır. İşte burada:
Gerçekten de kış kayını, üzerine şiirler, öyküler yazılabilecek ağaçlardan biridir. Yazın en sıcak ve nemli gününde Salkım Söğüt neyse, kışın en soğuk ve gri gününde de Kayın odur bence... Güven..
Ve ufak bir alıntı: "...ve tüm acılara rağmen hâlâ, aşığım ben bu divane dünyaya.."
Baskının güzelliği.....
Ağaçların koynundaki o ufacık tahta evin huzuru..
