Saat gece 01.25.
Bu gece kafam bozuktu, evden kaçtım. İyi ki diyorum; zifiri karanlık ve kıvrımlı yollar, mezarlık servileri, gece denizine özgü nemli esinti var. Yoksa dönemeyebilirdim.
“Bir gece Elif çok ağladı, ne yaptıysam susmadı. Yorgundum. Öfke, o puslu günlerin en taşkın duygusuydu. O gece de önce karnımda bir alev topu tutuştu, yukarı tırmanıp boğazıma sarıldı. Öfkeydi beni ele geçiren. Tanıyordum onu. Dayanamayıp pat diye yatağa bıraktım Elif’i, kendi çocuğumu yatağına yatırır gibi değil, bir eşyayı koyar gibi, bir kâğıdı buruşturup çöpe atar gibi, ondan kurtulmak ister gibi.
Kimsenin annesi olmadığım eski beni özlüyordum.”
Melisa Kesmez, Küçük Yuvarlak Taşlar, Nergis’in Hikâyesi.
