Kafka'nın Gregor'u gibi bir dönüşüm değil bu, bu yaşamın bir dönüşümü... Doğmak, büyümek, yaşlanmak ve ölmek ve sonra, yeniden doğmak, farklı bir formda doğmak, yaşamak, ölmek, ve yeniden... Sonsuz bir dönüşüm bu.....
İşte bu bizim hikayemiz.... Asla yokolmadığımız, sadece dönüştüğümüzü gösteren hikayemiz... Yine de işte, bu dönüşümün "doğum" kısmı sevince boğarken, ölüm kısmı "hüzne" boğuyor ya, ondan bir türlü kurtulamıyorum canım blog dostum....... Aynı formda, aynı şekilde bir daha asla göremeyecek olmak, o işte beni mahvediyor.... O duyguyu oturtamıyorum hiçbir yere..
Öyle işte. Sen nasıl başarıyorsun bununla yaşamayı?
Bu hafta kar bekleniyor artık bu diyarlarda. Canımın içi, gözümün bebeği kavuniçi gülümün son (goncaları üstünde) dallarını da kesip bir vazoya koydum, gülümü iyice budadım, altına gübresini ve toprağını da bolca koyup, sardım sarmaladım bambu bir battaniyeye. Kışı bu şekilde geçirebilirse, belki yaza kaldığımız yerden devam ederiz..... Ama her bahar işte, yukarıdaki nedenle, battaniyeyi her açışta içimda bir tırmalanma hissi, bir "ya....." sorusu, bir kuşku....
