Çocuğumu spora bırakmış, arabada bekler ve termosa koyduğum çayımı içerken; bir zamanlar babamın da arabada oturmuş, aynı benimkine benzeyen bir termosla çayını içe içe, yanına aldığı gazetesini ya da dergisini okuyarak, beni beklemiş olduğu aklıma geldi..
Hayatlarımızı ne kadar özel ve biricik sanıyoruz. Halbuki hayat sonsuz bir tekerrürden ibaret..
Bir daha asla aynı şekilde batmayacak.. Acaba?
