Hiç habersiz kapısını çalıp kırçiçekleri bırakan arkadaşları olmalı insanın.
Ve insanın kendisi de, onlara habersiz kapı çaldırabilecek rahatlığı, samimiyeti ve hatıratı verebilmiş bir insan olmalı..
Ananem bir gün bana bakıp “olmuşsun sen” demişti ufak bir detayla kıvançlanarak.. Bugün de ben diyorum, çok eksiğim, çok yanlışım, daha öğrenmem gereken, yürümem gereken kilometrelerce yolum vardır daha ama bu konuda, insanlarla kurabildiğim gönül bağı konusunda, “olmuşum” ben :) Hamdolsun..
