Böyle hüngür hüngür ağlama hissi gelir ya bazen.. Tutma onu. Ben çok tuttum, hatta tutmayayım dediğim zaman bir de baktım, ağlayamıyorum. Oysa çocukluğun en güzel hislerindendi hüngür hüngür ağlayabilmek..
Çocuklara da kızmamak lazım ağlıyorlar diye.. ki öğrenmesinler kendilerini tutmayı. Bitmesin çocuklukları.
Bir ağlayabilse, böyle sürekli mızmızlanmayacak….
Ağlayamadığı(m) için, çocuk değil(im). Çekilmiyor(um).. Bıktık. Bıktırdım.
Ama tüm bu olan biten sırasında, duvardaki bu fotoğrafa bakmaktan bıkmadım :) Tüm bu deneyimin bana kattığı tek güzel şey bu fotoğrafla yeniden ve yeniden karşılaşıyor olmak belki de.
