Geçen şunu duydum birinden: "ben hayatımda en büyük kazıkları hep en yakınlarımdan yedim, fakat bana en güzel iyilikleri yapan, modumu yükselten de her zaman yabancıların sıradan ve anlık iyilikleri oldu" dedi bu müzmin mutsuz arkadaş..
Yüzüne söyleyemedim (hassas biri, şimdi beni de yakın bildiğim kazıkçı beller falan) ama şöyle düşündüm; bu doğruysa, ciddi bir yerde yanlış yapıyorsun demektir. En yakınların aslında en uzakta durmalılar, en uzaktakiler de en yakınına gelmeliler..
Sen ne diyorsun bu konuda?
Hatırlıyor musun, çöpün kenarına atılanları? ;) Yaaaa.
Vazgeçmemek bu işte cancağızım, sevgi bu.
