Yine gündemdeki travmalara kapılıp, zaten kendim gibi düşünen insanlar arasında amaçsız ve sonuçsuz klavye kahramanlıklarına girişmek yerine; şunu izliyorum.
Tabii bir de bu vardı. Onu da izliyorum.
Kavga konuları hep değişiyor da, kavganın kendisi hiç değişmiyor gibi geliyor artık bana.. Belki de bizim hamurumuz bu, mayamız, suyumuz bu?
Belki de.. Toplumu kurtaracağımız noktayı çoktan geçtik de, kendimizi kurtarsak yeter bu travmadan?
Belki de.. Böyle düşünmenin bencillik olmadığına inanmam gerek artık, kendi akıl sağlığımı korumak adına..
Belki de.
