Sabah simit almaya çıkınca, önünden geçerken, sordu F. gülerek: “kesin bu evi de tanıyorsundur”.
Bak dikkat edersen dünkü taşlardan yine.. Yani cevap belli.
Tanımam mı? Hayatımın ennn güzel cenazesine bu evde katıldım. Ananem bırakacak yer olmayınca beni de yanına almıştı, mevlüde. 4 yaşındaydım, koca bir külah akide şekeri tutuşturdular elime. Hani şu üçgen kağıt külahlarda verilen içi fındıklı kehribar rengi şekerlerden. Bir de ananeler dua okurken, biz çocuklar öyle bir saklambaç oynamıştık ki, neşemizi bugün bile hatırlıyorum. Ölüm vs. Çocukluk işte..
Hey gidi geçmiş zaman. Tam 40 sene önce bugündü belki de.. 40 sene. Rahmetlinin kemikleri bile kalmamıştır ama hatırası dün gibi berrak.. Ev de aynı duruyor işte; içinde bambaşka ve artık yabancı hayatlarla da olsa..
