"Hayâlci, eylem insanına göre hayattan çok daha büyük, çok daha zengin bir zevk alır" diye fısıldıyor kulağıma Pessoa, tam da bahçedeki tüm ahududuları avcuma toplamışken. Yüzümde çocukça bir gülümseyiş. Basit sevinçler. Keşke paylaşabileceğim biri olsa....
diye yazmışım, Ağustos sonunda.
*
Ahududu kış uykusunda şimdi. Bense artık paylaşacağım kimse olmamasına üzülmüyorum. Belki böylesi daha az üzüyor insanı..
diye yazmışım, Aralık başında.
*
Bu sabah otları yolmak için çıktığımda, ahududunun sert dalları arasında gözle zor seçilecek kadar küçük tomurcuklar vermeye başladığını görünce, kalbim öyle hızla çarptı ki! Tomris Hanım görse gurur duyardı; içime üç beden fazla gelen aşkı nasıl da hayata yayıyorum ama.. Dünya üzerinde bundan sonra tek başıma da kalsam, bahar oldukça yalnız hissetmeyeceğimi biliyorum..
Paylaşacağım kimsem yok belki ama içim çok kalabalık..
diye yazdım, bugün, 9 Mart 2022’de.
Ve yeni bir mevsim, yeni bir devir, yeni bir hayâl bu ilk tomurcukla resmi olarak, yine, yeniden başladı..
