İki paragrafa çarpıldım bu kitapta - ki, farklı hikâyelere de ait olsalar birbirini tamamlıyorlar bence:
“Atalık tohum derler. Çok kıymetlidir. Evet. Anneannenin meşhur domateslerinin tohumları bunlar işte. Kaç yaz aktı o domatesler dirseklerinden kim bilir? O bahçede büyüdün sen!”
“Yalnızlığın o kadar da yalnız bir şey olmadığı, tek başına da olsan, evrendeki her şeyin bir parçası olduğunu önlenemez şekilde hissettiğin, bir ağacın gövdesi neyse, benim de tam olarak o olduğumu, o kadar olduğumu, daha fazlası olmadığımı iyi bildiğim bir bahçe.”
Çünkü; domates gerçekten çok önemlidir. Öyledir..
* Bazen Bahar - Melisa Kesmez
