Günlerdir, gibisi fazla, cennetin tam ortasındayım. Yetiştirilmesi gereken hiçbir işim yok ve içim de sakin, dalgasız bir deniz gibi.
Şunu fark ettim şaşkınlıkla; bu duyguyu unutmuşum, içimin yani, bu derece boş ve sakin oluşunu.. Bu güzel bir şey mi?!
Tam emin olamıyorum.
İnsanın yazabilmesi için sadece dışına değil, tam içine dokunan bir şeyleri yaşaması gerekiyor. Gözlemcisi olmak kadar, oyuncusu da olması hayatın.
Eskisi gibi yazamamamın nedeni bu. O dalgalara, bazen de fırtınaya mahkûmum ben. Kürek mahkûmu..
