Ayşen Aksakal’ın “Lakin iyi yaşadık” isimli kitabında da görünce, düzeltmek ihtiyacı duydum. Paragraf şu:
“İstesek belki güzel yaşarız da, ayıbımıza gidiyor. Aynı çayı boğaza bakarak içmek, sıcaktan damda yatan memleket insanına ayıp etmek gibi.”
Bu kafayı acilen değiştirmemiz, hak ederek ya da şansla sahip olduğumuz güzellikleri, sindire sindire (göstere göstere demedim) yaşamaya kendimizde hak görmek, memleketçe başımıza bela olduğunu düşündüğüm “ayıp olur”un sonsuz geniş anlamını yeniden yazmak zo-run-da-yız!
Memleketçe melankoli ve hatta depresyondan çıkmanın tek yolu bu! Hemen ve acilen!
