Dün, şans eseri bir videosuna rastladığım eski idolüm ve "ekibin beyni" dediğimiz M., bir saatlik konusu da gayet teknik bir videonun ortalarında bir yerinde 2 dakika kişisel konuştu ve tüm bir saatten daha değerli bir şeyler söyledi - farkında olmayarak.
Dedi ki: "Kendi içimdeki dengemi bulamıyordum çünkü olaylara beynimle yaklaşıyordum. Bunu bırakıp kalbimle yaklaşınca gördüm ki, hiçbir şey tek boyutlu değil, tek bir doğru yok hiçbir alanda. Bu beni o kadar sarstı ki, tüm yaşamımı değiştiren bir aydınlanma oldu.."
Dün akşamı ve bu sabahın büyük bölümünü bunu düşünerek geçirdim. Biraz daha düşüneceğim....
Olaylara tek taraflı bakmayı bırakalı onyıllar oldu fakat beynimle değil kalbimle bakmayı her zaman beceremiyorum ve evet, belki içimdeki dengesizliğin nedeni bu. Sadece kalbimle de bakmak istemem, o zaman dünya çekilmez bir yer olur. Fakat, dengemi bulmak istiyorsam, neye neyle bakmam gerektiğini ayırabilme yetisi kazanmam lazım, bu çok mühim. Evet.
