Güzel bir şey duydum, kendim hakkında bugün.
Bizim neslimize iltifat kabul etmek ayıp olarak öğretildi, yıllarca hicab içinde, utanarak, sıkılarak, duymamazlığa gelerek ve hemen unutmaya çalışarak dinledim kendimi başkalarından. Gururlanamadım, kibirdi çünkü. Kutlayamadım, taşkınlıktı. Sevinemedim bile çoğu zaman, görevimdi, normaldi, abartılacak bir şey yoktu..
Öyle gördük biz, öyle büyütüldük.
Hepimiz değil. Sen eve takdir getirirsin, aferin akıllı kızım denir geçilir, komşunun çocuğu sınıfta kalmadı diye anne babası parti verir.. Hangisinin daha tuhaf olduğunu düşünür, bulamazsın.. Ama konumuz bu değil. Konumuz, böyle büyütüldükten sonra, başarıların karşısında kendini kutlayamamak, kendinle gurur duyamamak. Bunu yetişkinlikte öğrenmeye çalışmak oldukça zor oluyor..
Neyse. Bugün değer verdiğim biri bana "senin çok güzel bir huyun var, asla yaptığının karşılığını beklemiyorsun sen" dedi. Bu bence çok güzel bir iltifattı, utandım ama içten içe sevindim de. Çünkü demek ki fark ediliyor..
Bunu da "iltifat kabul etmeyi, kendinle gururlanmayı öğrenme sanatı" adına, günün tortusu olarak buraya yazıyorum.
Foto. Ufacık bir meraklı olarak ben, C., bundan tam 40 sene önCE.. "Ne güzel saçların var" diyenlere "Eşek saçlarım!" diye cevap verdiğim yıllardan..
