Dün bir şeyler okudum. Aklım karıştı. Burnumun tam ucu sızladı. Boğazıma bir yumru takıldı. Üzüldüm. Gece uyuyamadım, sabaha karşı tam dalıyorken (körolası) çöpçüler, yolları (ve aşkları) süpürmeye kalktılar, uyandım. Bir daha uyumadım..
Şimdi düşünüyorum da, önce aldanmışlık hissi, sonra öfke bırakabilirdi okuduklarım. Oysa ben sadece üzüldüm, sonra uzun uzun düşündüm, olsun dedim, mutlu olacaksa, böyle olsun....
Sevgi böyle bir şey demek ki. Egondan sıyrılmak, anlamaya çalışmak yerine kabul etmek. Kişisel almamak. Kendi dışındaki noktalardan da bakabilmek. Kendini ayırabilmek, üzülsen de, yaşamın senin dışında akmasına, yolunu bulmasına izin vermek..
Bunu düşünerek biraz yürüyeyim dedim, açılırım belki. Ve kaldırımda karşıma bu çıktı:
Ucu kırık bir mavi kalp.. Burnum sızladı yine, gözlerim buğulandı. Öyle olsun, dedim... Öyle olsun..
