Saat 6.51. Birazdan kalkacağım. Elimi yüzümü yıkayıp, duşumu alıp, güzel elbisemi giyip, beyaz tülbentimi ve yasin’imi alıp, sanki 11 sene geçmemiş gibi, sanki herşey normalmiş gibi, sanki sabah kahvesine gidiyormuş gibi, mezarına gideceğim.
Tüm bu olan biten doğalmış gibi davranacağım.
Tam 11 sene geçmemiş gibi.
Düğünümde verdiğin, aslında ailemde benden ve senden önceki tüm kadınların içinden geldiği kültürün de simgesi olan, aşırı sevdiğim ve maddiyattan çok öte bir maneviyat ile değerli bulduğum, düşer kaybolur korkusuyla bir defa bile takamadığım, kıyamadığım, pırlanta ve yakutlarla işli kolyemi, ne zaman takacağım ben ananem? Yaşayabileceğim tek yaşamı yaşadığımı ne zaman algılayacağım?
