Hayatı acılarıyla, kötülükleriyle, kayıplarıyla kabul etmek benim için çok zor. Neşeye, dostluğa, sağlığa ve iyiliğe dönüyorum hep yüzümü. Terazinin o yanı baskın olsun istiyorum, umuyorum, bekliyorum..
Gerçekçi bir beklenti olmadığı için de, olumsuzluklardan daha derin yaralanıyorum - çünkü bazı insanlar hayatın adil olmadığını en baştan kabul etmişler ve onların kabuğu daha kalın. Aynı darbeyi de alsak, onlar daha çabuk ayağa kalkıyor, acımadı kiiii diyebiliyor, devam edebiliyor……
Bunu, yani aydınlık ve karanlık günleri, radikal bir darbeyle değil de, hergünüme azar azar, yavaş yavaş yedirerek, kendi içimde dengelemeyi öğrenmem lazım.. Çok lazım.
.. da, nasıl?
(Tara Branch - Radical Acceptance biraz öğretir gibi oldu, en azından teoride - tavsiye edebilirim evet)
