Dünkü yazıya öz-eleştiri.
Hayata anlam bulma, anlam yükleme arayışı nerden kaynaklanıyor? Yani dün bahsettiğim "hediyemizi" bulamazsak, kendimizi gerçekleştiremezsek, ne için yaratıldığımızı anlayamazsak, yaratıcının içimize verdiği hediyeyi keşfedememiş olmanın suçunu, hayatı boşa yaşamış olmanın suçunu sürekli ensemizde hissedersek.... Bir işe yaramadım, bir şey vermedim, bir şey katamadım.... Sürekli bunlarla boğuşup "anlam"a gereğinden fazla anlam verirsek... Ne olur? Gerçekten yaşanmamış mı sayılır böyle bir hayat?
Ya da.
Boşluklarda, tembelliklerde, başarısızlıklarda, yarım kalmışlıklarda, fuck-up'larda mı gizlidir insan olmanın inceliği?
Mallorca, Kasım, 2024