Boston. 2007.
Bu fotoğrafı Boston Maratonu'na katıldığımda çekmiştim. Benim için yeri özeldir; çünkü kendimi yavaş yavaş öldürmeye azmettiğim 2005-2007 sürecinden beni cımbızla çekip çıkartan; bu fotoğraftır. Bu iki varlık arasındaki sevgidir, umudu yeniden veren bana. Bu fotoğrafı bugün şöyle tamamlamak istiyorum:
"Bazı insanlara etekler dolusu sevgi tohumu serpiyoruz. Yeşermezler bir türlü, ne hikmettir." der ya Safiye Erol Ciğerdelen'de. Bazı insanlarda da o sevgi asla bitmiyor, başlarına ne gelirse, ne ciğer yarası alsalar da, ne tür sevgisizlik, adaletsizlik, haksızlık yaşasalar da.
Şükür ki onlardan biriyim, bu fotoğrafa her baktığımda bunu yeniden hatırlıyorum. Şükür ki böyleyim! Ve benden daha fazla lazım bu dünyaya.
Hamiş. Bugün okuduğum bazı bloglarda da bir köpek rüzgârıdır, esiyor. Şans oldu işte :) (özellikle Teyakkuz'un yazısı muhteşemdi, okumanızı öneririm)
