Minik ve aşırı mutlu eden şeyler

Kendi gibi minicik. Kendi eliyle dikti. Umarım yaşatabilir..

Aptalız.

Ara sıra yaptığımız anne-kız öğleden sonralarından birini yaşadık dün. Hava soğuk ve yağmurlu olunca, mısır patlatıp, salondaki koltuğa yayılıp, film izledik. Ice Age 4. 

Dünya batarken iki sincap deliler gibi eğleniyor, kahkah kihkih gırla gidiyor. Buna dayanamayan hayvanlardan biri “siz” diyor, “nasıl böyle yani her zaman mutlu olabiliyorsunuz?!” Sincaplardan biri bir süre sessiz kalıyor, sonra bir sır verir gibi ciddi bir ifadeyle “biz” diyor, “aptalız.”

;) Cevap bence de bu.

Barbie pembe ayakkabısını düşürmüş, 

prens Ken bulsa bari..

(Gözüm de görüyo!)

Mesafe

Bu sabah bunları görünce, 

şunları düşündüm:

Hayatı gerçekten yaşayabilmek için, belki de, hayata ve ölüme gerçekten eşit mesafede durabilmeyi bilmek gerekiyor? 

Sen ne dersin?

Pişmanlık

Yaşları 70 ila 90 arası değişen bir grup insana soruyor araştırmacı, "hayatta en çok neye pişmansınız ya da bir defa daha yaşasanız neyi farklı yapardınız" diye. Çoğunluk "daha sakin, koşturmadan ve kafama herşeyi takmadan yaşardım" diyor ve ekliyor "daha nazik, daha sevecen, daha müsamahakâr bir insan olmadığıma pişmanım".

Bilmem yani, ben belgeselin yalancısıyım......

Photo by Artyom Kabajev on Unsplash

Dün arabayla giderken gözüme iki saniyelik bir an çarptı, unutamıyorum. Yaşlı bir kadın, daha da yaşlı ve tekerlekli sandalyaede oturan bir başka kadının pamuk beyazı saçlarını okşadı.. O andaki sevecenlik, ne bileyim, burnumu sızlattı çünkü böyle bir şeyi çok sık görmüyorum son yıllarda.. Doğrusu bu ya, ben de pek göstermez oldum galiba. 

Evet, daha nazik, daha sevecen, daha müsamahakâr olmalıyım (karşılığını beklemeksizin).

Eski fotoğraflara bakmanın yarattığı sarsıntı

'Yaşamış olmanın hazzı ile yitirmiş olmanın acısı arasında gidip gelmek.' - Behçet Çelik.

Üç güzel

Bugün bir TEDx Talk’ta dinlediğim üzre, altı ay boyunca bir deftere o gün başlarına gelen üç güzel şwyi yazan insanlar, altı ayın sonunda geçmişe göre çok daha az depresif, çok daha mutlu hisseder hale gelmişler.

Ekmekçi Kız’a danışmalı bunu :)

Bugün başıma gelen üç güzeli kullandığım ajandanın kenarına not ettim. Saçma sapan, minicik ve önemsiz detaylar hepsi. Bir süre deneyeyim diyorum. Belki yaşamın sırrı bu üç güzeldedir..

Biri buydu misal..

Filtresiz

Kontrastıyla oynanmış fotoğraflar. Kat kat makyaj yapmış kadınlar. Egoları tavan, benmerkezci adamlar. Her istediği verilmiş, doyumsuz çocuklar. İçi boş, dışı instagram güzeli hayatlar.

Tüm bu curcunanın ortasında filtresiz, sade, sakit, kanaatkar, zen bir yaşam kurma çabası.

Trajik üçlü - 3

Öldürmeyen acının güçlendirdiğine dair yaşam deneyimi; bugünün tortusu :)

Kavuniçi güller en sevdiklerim 🧡

Ufak değersiz taşlar koleksiyoncusu

Pırıltılı taşları oldum olası sevmemişimdir, fakat doğal, mat ve işlenmemiş taşları seviyorum. Onları avucumun içinde tutmak, serin serin, hoşuma gidiyor. Değersiz olmaları önemli değil, bir kumsalda ya da yolda yürürken bulduğum anda, pırlanta bulmuş kadar (daha çok aslında) seviniyorum.

Bazen de beni seven, huylarıma aşina biri, bir taş veriyor bana. Bu mozaik parçasını oğlum verdi:

Bunu arkadaşım C. kendi yapmış:

Bu da yıllaaaar önce kızımın kolyesinden kopan ve senin olsun diye verdiği bir taş:

Hepsi çantamda durur. Bir de ufak şapım var nazara karşı :) Onu da ananem vermişti..

Dediğim gibi; pırlanta küpelerden, altın bilezik ve platin yüzüklerden daha değerli bunlar benim için.

Öyle işte. Bugün de böyle işte.

Trajik üçlü - 2

Fırtınanın tam göbeğindeki sakinlikteyim, bir günlüğüne. Hazır olmadığımla yüzleşme korkusunun bir adım ilerisi ve bir adım gerisinde..

“Everything in her life was serious. Instead of focusing on the moment, she focused on consequences.” - The chriatmas book club (Sarah Morgen)

Trajik üçlü - 1

Gecenin ya da sabahın 01.25’i. İlaç saatini (03.00) beklerken, bana güç vermesi için Frankl’ın İnsanın Anlam Arayışı’nın 84 baskısına eklenen son bölümünü kim bilir kaçıncıya karıştırıyorum. Bu bölüm hayatın zor anlarında bana hep destek olmuş, saçımı okşamıştır.

İnsan yaşamındaki üç trajediden söz eder kitap boyunca Frankl. Acı / ağrı deneyimi, suçluluk hissi ve ölüm korkusudur bu üçlü. Kısaca, hepsinden kurtulmanın tek yolu, hepsini yaşamak ve kabullenmektir der. Acı ve ağrı korkusunun üstüne gidip onunla yüzleşmek ve acıdan büyümek, suçluluk hissine neden olan suçun cezasını çekmek ve devam etmek, ölüm korkusunu ise zaten ölmüşsün ve bu sana verilmiş ikinci bir şansmış gibi yaşayarak hayatını, o şekilde aşmak.. Yani yaşamak ve devam etmek.

Yarın beni ilk büyük sınav bekliyor. Hazır değilim. Çalışmadığım, lütfedip kitabını bile almadığım yer.. Bunca senedir kaçındığım, yüzleşmek istemediğim yer. 

Çok korkuyorum.

Fakat eğer sağ çıkarsam bu acıdan, bir adım daha büyüyeceğim. Belki buna odaklanmalıyım. 

Oysa Mayıs güneşi altında 

hayat, bildiği gibi devam ediyor.

Mutluluk

 “Mutlu musunuz peki?”

“Huzurluyum. Mutluluk benim için hiçbir zaman önemli bir kavram olmadı. Daha çok bir rastlantı gibi yaşadım mutluluğu. Kısa anların hediyesi gibi. Yaşamın karşıma çıkarttığı bazı anlar benim için mutluluk demekti, o kadar..”

Şah mat!

Ben ellerimle daha çok şey yapmalıyım sanırım..

Şaşkın olmak

Buraya yazdım sanıp diğer bloğa yollamışım. Mungan’dan güzel bir metin ve hastalık nedeniyle bir süre kapalıyız özetli bir yazıydı. Ama demek ki evren bana “hayıııır, kapanmak yok yola devam” mesajı vermek istedi.

Mesajı alıyorum. 

Mutsuzluk yerine güzelliği çağırıyorum.

İnşallah gelir :)

Yıl boyu çalılık olan bitki çiçek açtı!

Bu da bir şaşkın işte ;) Bencileyin.

“Veigela” diyor inaturalist adına..

“Hah!” yerine “Hı..” der olmak

Belki de, “Hah!” demez olmuştuk birbirimizi gördüğümüzde. 

“Hah!” demeyip “Hı..” dediğinde anlamalıydım bu işin olmayacağını, kırılmış şeylerin bu sıcakta bile kaynamayacağını.

Behçet Çelik - Herkes kadar.

Diğerleriyle olmak

Sabah Joe ile uzun uzun konuştum. Öyle iyi geldi ki, öyle şükrettim ki varlığına ve dinleme kabiliyetine, anlayış ve bakış açısı sunma yetisine.

Kendin kim, bilmiyorsan, çevrene bak; seni tanımlamalarına, seni sana göstermelerine izin ver.

Geçenlerde davetlisi olduğum evin bahçesinden..

Kendin olmak

Ne Hamlet kadar derin ve karanlık, ne Berna kadar sığ ve gereksiz. Kendin olmalısın. 

Ama kendin kim, bilmiyorsan?

Berna olmak

Berna’yı hatırlıyor musun? Ben tam bir Anti-Berna’yım sanırım :)) Asla olmak istemediğim ve çevremde olmasına dayanamadığım kadın tipidir Berna. Erkek versiyonu da çekilmez elbette ama kadın Berna’lar sadece baymıyor, korkutuyor da beni.. Evet korkuyorum dünyanın başına gelebilecek olası bir Berna istilasından.. 

Hamlet olmak

Dün Hamlet'i bilmem kaçıncı kez - bu seferki bir radyo oyunu olarak ama 2017'de tiyatroda izlediğim Benedict Cumberbatch'ten sonra artık zihnimdeki tüm Hamlet'lerin de ona dönüştüğüne şaşarak - bitirince, ne bileyim, bugün elim bir türlü yazıya gitmiyor... 

Hamlet'i gerçekten anlayabilmek için, çok sevdiği birini haksızca yitirmenin acısı ve sonrasında gelen neden? neden? neden? arama evresinin deneyimi gerekiyor insana... 

Dilerim Hamlet'i henüz anlayamıyorsundur....

'Kötü fallar umurumda değil benim. Serçenin ölmesinde bile bildiği vardır kaderin. Şimdi olacak bir şey yarına kalmaz, yarına kalacaksa, bugün olmaz. Bütün mesele hazır olmakta.' (sanki hazır olunabilirmiş gibi..)

'Neden gece gecedir, neden gündüz gündüzdür, neden zaman zamandır diye düşünmek, gündüzü de geceyi de zamanı da boşa harcamaktır.'

Fakat; derin bir komedi unsuru da vardır Hamlet'te, insan arada kahkahalarını da tutamaz (aynen hayat gibi.). Bunu anlamak için, biraz da varoluşçuluktan çıkıp, gerçekten varolma konusuna eğilmesi gerekiyor insanın. Dün 'daha az sorumluluk, daha çok oyun' demesi gibi, Dr. Uzun yol bilet satıcısı'nın.. :)

Kraliçe: 'Bakın, zavallı yavrum elindeki kitabı okuya okuya buraya doğru geliyor' :)) 

Hamlet: 'Kesin olan bir şey var ki, delilik, yaratıcılığı kışkırtıyor..' <3

Durdur arabayı!

Diye bağırdım. Durduk. Hızla indim, kapıyı güm diye çarptım ve koşa koşa……..

Bunları (allium) dikmişler tarlaya. Nasıl durulmaz inilmez koşulmaz toplanmaz bir demet?!

Din ve bamya

Geniş çap aile üyelerimizden birinin ufak oğlunun vaftiz töreni vardı bugün. Çok güzel bir törendi, dedesi rahip olduğu için, vaftizi de o yaptı. Kilisede üç farklı köpek, bir sürü ağlayan bebek ve fazlasıyla hoşgörü vardı. 

Dün yere eğilmiş, bisikleti bağlamaya çalışırken yaşlıca bir adam yanımda durdu ve bana “x isimli hıristiyan birliğinden geliyorum, sadece size güzel bir gün dilemek istedim” dedi ve başka hiçbir şey söylemeden kibarca selam verip gitti. Misyonerlik böyle olur işte..

Her dinde olduğu gibi bu dinde de sapkınlıklar, şeytan ayetleri var. Yok demiyorum. Her dinde olan insan etkisi, değiştirmeler, sonradan “duruma göre” eklenen saçmalıklar bu dinde de bolca var. 

Din değiştir ya da inanç sahibi ol demiyorum. Aynı sebzenin farklı pişiriliş şekilleri diyorum.. O sebzenin o halini pişirdiler hep diye sevmek zorunda değilsin, o sebzeyi sevmek ve yemek zorunda da değilsin. Ama o sebzeyi severek iştahla yiyenleri de kabul etmek ve ara sıra sana uzatılan kaşığı istiyorsan denemek, istemiyorsan da kibarca teşekkür edip reddetmek, senin elinde olmalı. 

Kimse kimseye zorla bamya yedirmesin! Bamyayı sevenlere de eee ööö yapılmasın! Ayrıca bamya sevenler de birbirlerine en güzel bamya yemeğinin onlarınki olduğu konusunda diretip durmasınlar! 

Bu kadar basit :)

Hamiş. Çevireceğim birkaç dizesini çünkü çok güzel bir şiir, küçük Ludwig’imiz ve aslında tüm genç ruhlar için..

“Anne ve babanın ruhundan olan, sen küçük Ludwig,
Büyü, geliş ve sevginin ne olduğunu öğren,
Tanrı seni kendi içindeki iyiyi bulmak için güçlendirsin.

Öncelikle çevreni keşfet, burnunun dikine git, 
Ve eğer düşersen, yeniden kalk, şaşırıp kalma.
Tanrı senin içine yumuşak ve esnek bir yan verdi. 

Yolun çok uzun. Çaba harca. Bize ihtiyacın yok,
Çünkü içindeki tanrısal kimlik seninle.

Büyüsen de içinde küçük kal, insansever kal, Ludwig.
Diğer insanlar için çalış, onlar için üret, diğerlerini zenginleştirmeye odaklan.

Böyle yaparsan, Tanrının sevgili kulu olursun sevgili Ludwig!”

Oyuncu

Çocukluk çağının kutu oyunlarını seviyorum. 

Çocukluk çağının açık havada oynanan oyunlarını ve bilgisayar oyunlarını da seviyorum. Bence bir çocuğun hem bedensel, hem bilişsel oyunlara ihtiyacı var; ne bilgisayar oyunsuz büyümek, ne bahçe-sokak oyunsuz büyümek, ne de kutu oyunsuz büyümek.. Hepsinden biraz, hepsi dengede olunca, bakıyorum çocuk da dengede… 

Ama konu bu değil. Ünlü bir söz vardır; bir insan ya seyahatte ya içki masasında tanınır diye. Bence ona bir de oyun masasını eklemeli ;) Hakikaten ne çok şey öğrendim, ne kadar açık belli ettiler gerçek yüzlerini, nasıl da şaşkınlıklar yaşadım tanıdığımı sandığım insanlarla oturduğum oyun masasında, bir bilsen.. 

Ya da belki biliyorsun ;) Bilmiyorsan dene. İnsan tanımanın en kısa yolu ve çok ilginç bir deneyim..

Martı, şefkat, gülümsemek ve ev

'Trajediyle sonlanan bir komedi. Tıpkı hayatın kendisi gibi.' yorumu o kadar iğreti duruyor ki, ne bileyim, 'kendine şefkat duy' ya da 'depresyonda mısın, amaan boşver, gülümse' gibi gibi... 

Martı Jonathan için yapılmış bu yorum vakti zamanında..... Peh. Ucuzluk hiçbir dönemde az bulunan bir özellik olmamış demek ki.

Eski dönemlerden basit ve neşeli bir şarkı.. Home is where i am with you. 

Kapalı sistem teraryum

Oğlum okulda kapalı sistem teraryum yapmış:

Teraryum, genelde kapaklı iri boy bir kavanoz içinde “kendi kendine yetebilen” bir bitkicilik yöntemi. Adeta küçük bir dünya.. Büyüleyici.. Biraz küçük olmuş gibi geldi bana kavanozu ama bakalım yaşatabilecek miyiz..

Burada ayrıntılı bilgiyi bulabilirsin. Burada da bir blog var. Bu da olgun (tam 47 yaşında!) bir teraryum örneği:

Kötü elma

Günün deyimi: 'O kötü bir elmadır.'

İspanyolca asıllı bu deyim, bahsedilen kişinin içi kurtlu, karın ağrısına neden olacak biri olduğu anlamına geliyor. 

Ekleme: Bir de Almanca versiyonunda, sepetteki diğer elmaları da bozacak, dikkat anlamına da geldiğini eşim ekledi. Ben de ona “üzüm üzüme baka baka kararır” dedim. Kültürel fark işte, buralarda üzüm mü bulunur :)

Pek güzel.....

tırtılın güzelliğine gel.. 

tırtılken böyleyse, kelebekken nasıl olur acaba?

Hayat denen müzik aleti

Günün sözü Dr. Uzun yol bilet satıcısı’ndan:

“Hayat bir müzik aleti gibidir. Onu doğru dürüst çalmayı öğrenmek, sürekli çalışmayı gerektirir. Yanlış çalarsın, yeniden çabalarsın, öğrenene dek çok hatalar yaparsın.”

Ben de ekledim: 

“Hayatı anlamak da, bir müzik aletini hakkını vererek çalabilmek gibi, herkesin başarabileceği bir şey değil, sadece bu aleti çalmak için heves ve merak değil, azim değil, biraz da zaman istiyor, müziği gerçekten duyabilmek için deneyim gerekiyor, dikkat gerekiyor, bazen bir ustadan yardım almak gerekiyor..”

Bilmem ki, daha yeni başladım çıraklığa ama uyumluyuz sanki ustamla.. 

Foto. Sabahki yürüyüşten, iki çirkin kardeş..

İnsan yerine konmak

Pessoa yakınmış: “İnsan yerine konabilmek için her şeyi doğru, kuralına uygun yapmak zorunda olmak”.

Üstelik Almanya’da hiç yaşamamış bile……. Fakat her toplumda aynı değil midir; köyde bile yaşasan köyden biri kabul edilebilmen için, çoğu sözel bile ifade edilmemiş ama bilmen beklenen kurallar vardır.. 

Sorun toplumda yaşamaya çalışmak bizim gibileri için..

Herhangi bir toplulukta.

Öneri. Storytel’de Hayvan Çiftliği’ni bir de Okan Bayülgen’in sesinden dinle derim. Muhteşem bir seslendirme yine.. Bir tek ondaki kelime sonu yutmaları rahatsız etmiyor beni; geliciyz gidiciyz :) Hoşuma gidiyor hattâ.. Halbuki “geliyo gidiyo” dye okunan kitaplar yüzünden kitap dinleyemiyorum…..

Sabah güneşi

Sabah güneşi de, ne bileyim yani, tam yeni doğmuşken, pek bir hoş olmuyor mu?

Akşam güneşi güzele vurur derler ama bence asıl sabah güneşi, güneşlerin en güzeli.. 

Bana ikide bir çiçek buketi ve her Adana’ya gittiğinde de baklava getiren Na. getirdi bu güzeli. “Bu rengini görünce aklıma sen geldin” dedi verirken de. Orkide nazından ötürü hiç bakamadığım ve kişisel başarısızlık hikayelerime bir yenisi olarak algılayıp, sevemediğim bir çiçektir ama, dur bakalım, inşallah yerini beğenir…..

Eylem

Pessoa soruyor:

“Ruhsal anlamda yenik düşme hissi de, aslında savaşmamış olmanın vicdan azabı mı?”

Öyle gibi sevgili Anarşist Banker, öyle gibi. 

Çenemi tuteyım diyırım, yepemıyırım..

Sevdiklerimize fazla karışma hastalığımız var toplumca. Ayağına terlik giy, kahvaltını yap ile başlıyor, şunu şöyle yap bunu böyle yapla devam ediyor.. Sevgi ve şefkat nedeniyle başkasının hayatına müdahale etme davranışının sınırını tam tutturamayan bir toplumuz.. 'Öneri möt gibidir, herkeste bir tane var' demişler ne de olsa....

Önerilerden ve müdahalelerden aşırı rahatsız olan biri olarak, müdahaleci biri olmadığımı düşünüyorum ama ben de bazen kendimi başkasına müdahale ederken yakalayıp şaşırıyorum.

Dün 70+ ebeveynlerim denize karşı bisküvi ve kuru pasta ile çay içerken yakalandılar bana ve hemen 'yemeyin öyle hamur' diye benden azar işittiler. Oysa daha dün Behçet Çelik'te okuyup altını çizmiştim:

'Yaptığım şakalardan utanmıştım. Boşver deyip sırtına vurdum babamın. Gülümsediğini görünce, 'Rakı içen öldü de içmeyen ölmedi mi?' dedim.

Doğru diyorsun Behçet...... doğru.... Eninde sonunda öleceksek, çok da şey'etmemek lazım belki de... ama insan işte hiç ölmeyecekmiş(ler) gibi düşünmek istiyor.......

müdahale öncesi

müdahale sonrası :)

Tesbih tanesi

Çok güzel gözleri var, turkuaz mı yeşil mi bilmem. Simsiyah saçları da var. Tam omuz üstünde yıllardır.

Sanırım üç senedir tanışıyoruz. Oğullarımız anaokulundan kanka. Şimdi bata çıka okumayı öğrenmeye çalışıyorlar birlikte. Akılları futbolda. Dizlerinden hiç eksilmeyen yaralar..

Bir de Robi var. Küçük sevimli Robert. Ya abisinin ya benim oğlumun kıyafetleriyle büyümekte olan, sorunsuz, güler yüzlü, sakin Robi. 

Robi için bizim küçülenlere bakmaya gelince, burada adet olduğu üzre, dilim dilim satılan pastalardan çeşit çeşit almış, getirmiş. Ne gerek vardı deyince ben, dedi ki geçen Cımartesi benim doğum günümdü. Ne ailem, ne de bir arkadaşım vardı yanımda.

Çünkü o da benim gibi. Akdenizli. Ve biz Akdenizliler burada yalnız hissediyoruz..

Bir teshibin kopup etrafa saçılan taneleri gibiyim bazı insanlarla. Birini hiç ummadığım bir yerde bulunca, seviniyorum, günün birinde tamamlanacağıma dair bir umut duyuyorum içimde.

Bulduklarıma şükür ama daha kimbilir kaç boncuk tanesi var bulunmayı bekleyen..

Paul

Aileden birini kaybetmiş gibi üzüldüm bu sefer...... 

Çok yeni, henüz bir şey yazabileceğimi sanmıyorum.... Artık onun kaleminden tek bir yeni satır okuyamayacak oluşumuz, bıçak gibi saplanıyor.

Gitmek için çok güzel bir gün seçti.. Sıcacık, güneşli bir Mayıs gününü....

Bugünkü yürüyüşten......