Dün onu ölümünün ikinci yıldönümünde anmadık. Burada pek adetleri değil, ben de hatırlatıp üzmek istemedim. Fakat gün içinde sık sık aklıma geldi.. Gece de “bugün çok düşündüm onu..” dedim.
“Ben de..” demedi, beklediğim gibi. “Tamamen çıkmış aklımdan..” dedi, sessizce. Halbuki babası..
Dedim ya, adetler ve ölüme bakış farklı.. Ölüm sadece bir an, koca bir yaşamı ölümle anmayı reddediyorum diyorlar.. Ölüm gününü anmak yerine, doğum gününde anıyorlar mesela. Bizimki mi, onlarınki mi iyidir, bilemeyeceğim.
Sonra bana dönüp “seni çok severdi biliyorsun” dedi ve ekledi: “dünyanın en güzel gülümseyen kadını derdi senin için. İlk gözlerin gülümsemeye başlıyormuş. Öyle derdi.”
Biliyorum. Yüzüme de dedi defalarca..
Elimde olmadan gülümsedim.
Umarım gittiği yerde gülümsüyordur o da..
