Düşünüyorum da,
3-4 yaşındayken o kül dolu kazana düştüğünde ve havasızken ve çırpınırken,
Ya da kurulmuş o ip salıncakta, ayağınla ağacın karşı dalına dokunmaya çalışırken kendini önce havada sonra karanlık bir kuyuda bulduğunda,
Ya da yine kimbilir hangi çocuk hastalığından çıktığında, çelimsizliğine üzülen ananenin “ye kızım” diyerek önüne koyduğu 22 yumurtanın tamamını yiyip gözlerin karardığında,
bir daha uyanmasaydın.
Benim hikâyem de asla olmayacaktı. Benim kızımın da. Belki onun kızının da. Diğerlerini ise düşünemiyorum bile.. Ailem olan kızlar dizisindeki ilk değil ama artık baş boncuksun. Daha upuzun yıllar başımızda ol, annem.
20.08.23, sabah 7.58
Bu boncuğun hikâyesi içinse ay sonundaki
ay dökümünü beklemen gerekecek ;)
