Normalde gün batımlarını değil, doğumlarını seven ben; bu akşam vakti pencerede bu görüntüyle gözgöze gelince, dayanamadım, Ahmet Haşim’den şu dizeyi aradım adaşının* kitaplığında.
Ve buldum. Şükür ki buldum. Yoksa bu sevda yüküyle yola devam etmek zor olacaktı.
Akşam, yine akşam, yine akşam
Üstümde sema kavs-i mutalsam
Üstümde sema kavs-i mutalsam
* Dedem; babama bu ismi vermiş, bir de upuzun bir soyadı ihsan etmiş ki evraklara sığmaz, kalır.. Evlenince vazgeçtim o uzun soyadından, bir Avusturyalı bestekârınkini taşıyorum şimdi. Fakat bazen o upuzun, kimsenin ilk seferde doğru okuyamadığı ve elbette şiirsel soyadını özlüyorum.. Özellikle böyle akşamlarda.
