Dün tek satır yazmak istemedi canım. Bu sabah farklı düşünüyorum. İçim dolu dolu.
Rusların Ukrayna’ya saldırmalarını televizyondan naklen izliyoruz. Tüm dünya izliyor ve izlemek, tüm dünyanın savaşa çekilmemesi için yapılabilecek en akl-ı selim davranış gibi duruyor.. Tuhaf zamanlardan geçiyoruz.
Başımızı önümüze eğiyor, çaresiz ve biraz da korkakça, kendi güvenliğimizi düşünerek devam ediyoruz.. Kınıyoruz en fazla. Yazıp çiziyor, olmaz böyle diyoruz. Belki protesto edeceğiz, ambargolar, tecritler düzenleyeceğiz ama olan olacak..
Bertrand Russell’in dediği gibi olacak.. Savaş kimin haklı olduğuna değil, kimin güçsüz olduğuna karar verecek yine..
Halbuki; Ruslar keşke savaşçılıklarıyla değil de edebiyatlarıyla, müzik, bale ve diğer sanatlardaki üstünlükleriyle fethetselerdi dünyayı, bu alanlarda enn üstün olsalardı.. Ya da memleket aşkı sadece Smetana’nın yaptığı şekilde dile getirilseydi:
Olmuyor demek ki.. Yapamıyoruz biz. Yazık..
