Soğuk kadınları genellikle pek sevmem ama Rosamund Pike'ı çok beğeniyorum. Bugün evde yalnızdım ve beni bekleyen bir sürü işi bir kenara bırakıp, 2014 yapımı Gone Girl'ü izledim. Çok kaliteli bir yapım değil ama beni düşündürdü. Benim tam tersim bir karakteri oynuyor çünkü Rosamund. Hem fiziksel :) hem ruhsal anlamda. Ah bu Hollywood'un güzel, soğuk, psikopat kadın fantazisi.
Güzel, soğuk ve psikopat Amy, kocasının kendisini aldattığını öğrenince, ince ince düşünüp kendisine öldürülmüş süsü verip ortadan kayboluyor ve uzaklardan kocasının kızartılmasını izliyor. Üstelik eş zamanlı olarak bir başka eski sevgiliden de öc alıyor. Bir yandan Amy'ye hak veriyorsun çünkü adamlar hakikaten leş ama öte yandan acıyorsun da adamlara; yani ne yaparsa yapsın bunu hak etmemeli bir insan vs vs vs. Ah bu Hollywood'un kısır etik anlayışı.
Dedim ya, film iyi değildi. Ama beni düşündüren şu oldu: ben neden böyle bir kadın olamadım hiç? :)))
Ben olayların birçok yanı olabileceğini düşünüyor, hümanizme inancım ve empati yeteneğim sayesinde yapılan yanlışı kolay affediyorum. Affedilemeyecek bir şeyse, kendimi hemen uzaklaştırıyor, o insanla ilişkimi kesiyorum ama bunu da ona hissettirmeden, yavaş ve sakince yapıyorum. Kin de tutamam mizacım uygun değil. Ama sanki bazen.. ben bu olgunluğu gösterirken, karşımdaki hiç ders almadan aynı hataya devam ediyor. Bana ne deyip geçsem keşke ama bazen işte hele o insanın aynı şeyi başkasına da yapmaya devam ettiğini gördüğümde, tüm idealizmimle (ya da belki gizli "toplum polisi", "hakime hanım" ya da "good samaritan" fantazimle), keşke bu insanı değiştirebilmiş, ona bir ders verebilmiş, şu yoldan döndürebilmiş olsaydım demiyor da değilim (itiraflar itiraflar..)
Ama ufacık tefecik, iyi niyetli ve sıcak bir kadınım sonuçta.
İşte tam bu nedenle, böyle soğuk, güzel ve psikopat kadınlar... iyi ki varlar. Ve umarım bu tür adamlar / kadınlar da, eninde sonunda onlardan birine denk gelirler!
