Erkenden kalkıp önceki geceden pişen keki ve içindeki çilek püreli kremayı süsledim, onun için hazırladım. Onun sevebileceği en ufak ayrıntıları düşündüm, aslına bakarsan tüm sabahım onu düşünerek geçti. Çırptım, süsledim, düşündüm ve öğlen olduğunda da hazırdım.
11 çocuk 5 yetişkin (ikisi anane/dede, Türkiye'den sürpriz!), bir pasta (%100 anne eli), 8 balon (ikisi patladı), biraz süsleme (kalpler çiçekler), önceki geceden çıktıları alınmış ve dosyalar içine hazırlanmış bir "katil kim?" oyunu (katil bendim elbette), evdeki sivri köşeli mobilyaların kaldırılması (yine de kafadan toslaştı iki çocuk), sağanak yağmaması için dua (yağmadı), akşam yemeği olarak 8 pizza (kırıntısı kalmadı), beş litre elma ve portakal suyu (buharlaştı). Önü topu bu..
Tüm bu sıradan şeyleri özel yapan nedir? Sevdiğin birini mutlu etme isteği nereden gelir? Ben böyle çilekli pasta yapmayı nereden öğrendim? :) Tamam, sonuncusu Dr. Oetker reklamından çalıntı ama olsun o kadar..
Güzeldi. Mutlu ettim, bu nedenle mutlu oldum..
Hamiş. Son dilimi kendime sakladım ;) Ertesi sabah mis gibi kahve ile.. E azıcık benim de doğu(r)m(a) günüm sayılmaz mı, ucundan, kıyısından.. o da bir işti sonuçta?
