Oldukça zor hazmettiğim bir haber aldım bu öğlen, keyfim fena kaçtı. Önümüzdeki Eylül'den bir sonraki yaza dek beni zor bir dönem bekliyor ve bu konuda bana destek olacak kimsem de yok.
Yaz boyunca güneş altında bunu düşünmemeye çalışabilirim ve de başarabilirim belki ama ilk yağmurlar başladığında ve hava haftalarca açılmayacak bir griye döndüğünde, bu konu beni çok zorlayacak.
Kaçacak bir yere ihtiyacım olacak. Fiziksel bir yer olamayacağı için bu, zihnimde bir yer olmalı..
Hayâlgücüm, kendi içimde oynadığım tek kişilik oyunlarım, oyalanma yollarım.. Fakat işte böyle anlarda, tam böyle anlarda işte; birine, bir insanın yoldaşlığına ihtiyaç duyuyorum. Tek başıma kalmayayım isterdim.. Ama kalıyorum.
İşte böyle anları, yalnızlık hissini yani, yönetmeyi.... beceremiyorum.
