Şimdi gün yavaş yavaş iniyor, üst kattan oyun oynayan neşeli çocuk sesleri geliyor, mutfaktan da naneli, anne eli değmiş bir çorbanın kokusu. Minnettarım. Bugüne dair başka bir beklentim yok.
İtiraf edeyim; hasta olmanın da güzel yanları var; kimsenin senden bir şey yapmanı, hattâ yataktan dâhi çıkmanı beklememesi, ara sıcaklar misali beklenmedik anlarda önüne geliveren şefkât, birileri için önemli olduğunu hissetmek.. En çok da bu sonuncusu.
Çünkü herkes birileri için önemli ve özel olduğunu, yerinin başka birileri tarafından doldurulamayacağını hissetmek ister….. değil mi? Sen dendiğinde herhangi biri değil de, ben anlamak ister herkes..
