"Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek ki, sonucu yepyeni bir "ben"e ulaştırırdı beni, kederli dalgınlığımdan her döndüğümde... Bir ben ki tüm ilişkilerin perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay yakınlıklarına insanların. Kim kimi ne kadar anlayabilir Ömür Hanım?"
"Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür Hanım, şiiridir, beni konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben, kaynağını kuruttum. Geriye büyük bir sessizlik kaldı yüreğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük... Yalnızım Ömür Hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi karanlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım... Sularım toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taş saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?"
"Kendilerinin olan tek sözcük yok dillerinde, öyle çok konuşuyorlar ki..."
"Olanağı olsa da insanların yürekleri konuşabilseydi dilleri yerine, her şey daha yalansız, daha içten olurdu. Aklı silmeli diyorum insan ilişkilerinden. Yanılıyor muyum? Olsun. Yanıldığımı biliyorum ya..."
Hadi o biliyor Ömür Hanım, peki ya ben? Bir ben öğrenemedim bunu..
Şükrü Erbaş - Ömür Hanım'la Güz Konuşmaları - Güz 1983, Ankara.
İlgilisine. Ateş devam. İlaç aldıkça 3-4 saatliğine düşüyor, sonra yine 39.. Bu blog iyi ki var, en azından bu birbirinin aynı ve korkunç günlerde bile bir güzellik bulmaya zorladı beni, ayakta tuttu, iyi ki söz vermişim kendime ne olursa olsun, her gün.. diye. İyi ki!
Daha da ilgilisine. Maillerinizi alıyorum, cevaplayamıyorum. Hiçbir maili cevapsız bırakmam, huyumdur (cevapsız kaldıysanız spam'e bir bakın derim), birkaç gün içinde cevaplayacağım, çok ama çok teşekkürler..
