İlk günkü ağır masif tahta kapı gibi değil hiçbiri. Ama kapılar var.
Sokaktan gelip, çeşitli katlardaki çeşitli koridorlara girildikçe ve daha içerideki odalara doğru yüründükçe, boyutları git gide küçülen, üzerindeki işlemeler azalan, sadeleşen ve beyazlayan kapılar. Son kapıya dek, hiçbiri kilitli değil. Sonuncusu kilitli gibi ama aslında o da değil. Bir düğmeye basıyorsun, hemşireye gülümsüyorsun ve hemşire otomata basarak o kapıyı da açıyor. Hem kilitlisin, hem de kilitli değilsin gibi bir oyun.
Oysa buradaki çoğu insan zaten kendi içinde kilitli.
Yarından itibaren sana onların hikâyelerini anlatacağım.
