Servisin bir de John Nash'i var.
Bizim John Nash sanıyorum Çinli. Almanca bildiği halde, ben dahil kimseyle konuştuğunu görmedim. Varsa yoksa önünde bilgisayarı ve ekrandaki durum da bu:
Hayata bir matematik problemi olarak bakıyor olabilir. Emin değilim. Konu John Nash olunca ben hiçbir şeyden emin değilim. Emin olduğum tek şey; o problem her neyse, çözemediği için burada..
Çok zeki insanlar tanıdım, çoğu topluma uyumsuz ve depresiftiler. Ağır bir kara mizah ardına saklanan, hıncını bu şekilde alanları da gördüm. Zekâ ilerledikçe uyum azalıyor ve mutsuzluk artıyor, halbuki zekânın bir tanımı da "uyum becerisi" değil midir? Çok komiksin teorik hayat.
Belki tüm ileri zekâlı insanları bir köye doldursak (Ali Nesin'in 20 sene önceki hayâllerindeki gibi), acaba o zaman mutlu olabilirler mi? İkisi de üstün zekâlı, evli bir çift tanımıştım, hayatımda gördüğüm en kötü evlilikten biriydi.. İkisi de kör olan evli bir çift de tanıdım ve hayatımda gördüğüm en mutlu evlilikti ama ironik olduğu için bu yazıya çok yakışsa da, konu maalesef bu değil..
Üniversitedeysen bilirsin; üstün zekâlı iki profesörün kurduğu kürsü, üniversitenin en berbat kürsülerindendir çünkü asla geçinemezler. Üniversiteye gerek yok canım, aynı birimde iki zeki çalışıyorsa, o iş kısa zamanda arapsaçına döner.
Bakıyorum da, her gün aynı basit işleri defalarca tekrarlayan, aynı sohbetleri yıllarca edip duran, aynı yoldan aynı yerlere giden insanlar - ki sevgili Aziz Nesin’in iddia ettiği gibi toplumun %70'i değil, sanırım %85'i falan oldular son 20 senede - gayet mutlular, çünkü uyumlular. Toplumun zekiden çok aptala ihtiyacı var işte, tam da bu nedenle....
Senin hangisi olduğunu sormayacağım çünkü eminim o %15'in içindeyiz biz :) Ama şunu unutmayalım; ne demiş Bertrand Russell: Dünyanın sorunu zeki insanların kendilerinden sürekli şüphe duymaları ve aptalların kendilerine sonsuz güvenleridir....
