Fotoğraf perşembe gecesinden.
İnceciiiik bir de yeninay vardı ama telefonumun kamerası mümkün değil, görmedi. Zaten çektiğimiz hiçbir fotoğraf, çıplak gözle gördüklerimizi gösteremiyor.. Günün birinde eminim teknoloji bunu da başaracak ama içinde bulunduğumuz bu yukarıdaki gibi anlar, zaten sadece gözün algıladığından da ibaret değil; işin içine tene vuran tuzlu ve ılık rüzgâr, burna gelen kekremsi iğde ve ılgın kokusu, kulakları dolduran dalga sesi ve en önemlisi de o ânı özel yapan duygular bütünü…
Yıllarca bu kocaman terasın bu minicik köşesinde ananemle oturup denizi izledik, tatlı tatlı sohbet ettik, birlikte sustuk..
Şimdi bugün, tam 12 senedir, ben, tek başıma susuyorum…
Evet dostlarla oturup sohbetler etmek de çok güzel, ama şu ânın yalnızlığı, hüznü, şükrü, bambaşka…
Huzur içinde uyu ananem…….
